Vandaag zijn de kleintjes van Didi 3 weken en 2 dagen oud. Het zijn met recht ukkies, ieniemienie wezentjes, maar hun vaardigheden doen niet onder voor die van grotere, zwaardere kittens. Integendeel zelfs, zou ik zeggen. Ze kijken bijdehand de wereld in, spelen, spinnen, waggelen... Ze groeien wel, hoor, maar het zou beter kunnen... vandaar dat ik ze toch bijvoer. Met melk nog, want de vleesmousse is nog een beetje te hoog gegrepen voor ze. Ze willen weliswaar niet meer het zuigflesje accepteren, maar er is nog altijd het voederspuitje. Een klein speentje eraan en druppelen maar... ze likken het zo op. Het vergt wat handigheid en geduld, maar dat heb ik inmiddels genoeg.
Omdat Didi geen supermoeder is, nog steeds af en toe met kittens sleept, kennelijk ook weinig melk geeft en alleen kontjes lijkt te poetsen, heb ik veel taken op me genomen. Ik maak oogjes en snoetjes schoon, zalf Tippy's oogje, knuffel ze, speel met ze, voed ze een paar keer per dag en slaap nog altijd trouw naast de werpkist. Dat doe ik dus al bijna 4 weken, maar goed... inmiddels ben ik dat gewend. Het resultaat is dat ze meer op mensen gericht zijn dan de kittens van de vorige nesten, tenminste... zo lijkt het. Edwin en ik knuffelen en spelen wat af met ze... ze komen dus helemaal niks tekort, maar het is wel eens en nooit weer met Didi als mamma!
Het oogje van Tippy is nog steeds troebel, maar ze houdt het open en er komt ook geen pus uit. Vandaag stoppen we dus even met zalven, eens kijken wat het resultaat is. Soms werkt een oogzalf verdere genezing een beetje tegen, dus we hopen op verdere genezing zónder zalf. Wordt het weer slechter, dan komt de tube er weer aan te pas. Het is nog altijd een raadsel wat er nu eigenlijk met dit oogje is gebeurd. Nu kan een krasje al genoeg zijn, maar dit keer dan met heel ernstige gevolgen. Balen hoor...
Vandaag gaan we weer individuele fotootjes van het stel maken. Daarop kun je duidelijk zien dat het al hele katjes worden. Klein maar fijn, want ondanks het stroeve gedoe rond dit nestje vind ik het heel mooie, lieve kittens. Het meest gelijkmatige nestje wat we tot nu toe hebben gehad. Het zal wel een heel gedoe worden, want ze zijn heel levendig en ondernemend. Het zal wel een paar keer over moeten, ha ha.
Omdat Didi geen supermoeder is, nog steeds af en toe met kittens sleept, kennelijk ook weinig melk geeft en alleen kontjes lijkt te poetsen, heb ik veel taken op me genomen. Ik maak oogjes en snoetjes schoon, zalf Tippy's oogje, knuffel ze, speel met ze, voed ze een paar keer per dag en slaap nog altijd trouw naast de werpkist. Dat doe ik dus al bijna 4 weken, maar goed... inmiddels ben ik dat gewend. Het resultaat is dat ze meer op mensen gericht zijn dan de kittens van de vorige nesten, tenminste... zo lijkt het. Edwin en ik knuffelen en spelen wat af met ze... ze komen dus helemaal niks tekort, maar het is wel eens en nooit weer met Didi als mamma!
Het oogje van Tippy is nog steeds troebel, maar ze houdt het open en er komt ook geen pus uit. Vandaag stoppen we dus even met zalven, eens kijken wat het resultaat is. Soms werkt een oogzalf verdere genezing een beetje tegen, dus we hopen op verdere genezing zónder zalf. Wordt het weer slechter, dan komt de tube er weer aan te pas. Het is nog altijd een raadsel wat er nu eigenlijk met dit oogje is gebeurd. Nu kan een krasje al genoeg zijn, maar dit keer dan met heel ernstige gevolgen. Balen hoor...
Vandaag gaan we weer individuele fotootjes van het stel maken. Daarop kun je duidelijk zien dat het al hele katjes worden. Klein maar fijn, want ondanks het stroeve gedoe rond dit nestje vind ik het heel mooie, lieve kittens. Het meest gelijkmatige nestje wat we tot nu toe hebben gehad. Het zal wel een heel gedoe worden, want ze zijn heel levendig en ondernemend. Het zal wel een paar keer over moeten, ha ha.
RSS Feed