Een lach en een traan

In korte tijd is het aantal katten van/bij ons drastisch verminderd... Er verhuisden een paar, waaronder natuurlijk de kittens, en we moesten afgelopen week onze oudste poes in laten slapen. En zo is het hier ineens rustig.

Woensdag jongstleden sliep Joy in... Het was geen dag te vroeg, want het ging slecht met de dame. Edwin en ik hebben hier thuis afscheid van haar genomen, in tranen. Het was zo snel gegaan... Bij de dierenarts kreeg ze een prik en heel langzaam sukkelde ze in slaap om niet meer wakker te worden. Zonder Joy reed ik naar huis. Ze bleef in de kliniek achter, want later in de week zou ze worden gecremeerd. Thuis is het vreemd, want Joy was de enige kat die nog vrij buiten liep en nu hoef je ineens niet meer naar buiten te turen of ze toevallig thuis is gekomen en naar binnen wil. Geen Joy meer die op het aanrecht haar brokjes eet, om zo veilig te zijn voor bandito Clarence...

Gelukkig gaat het met de overgebleven katten (en hondje) erg goed. Ze zijn gezond en gaan heel leuk met elkaar om. Geen idee of ze de anderen missen, denk het wel, maar je merkt er niks van. Even had ik het idee dat Clarence naar Cooper en Joy liep te zoeken. 't Is ongetwijfeld anders, dat voelen ze ook.

Binnenkort weer een verandering, eentje om vrolijk van te worden: Zsa Zsu wordt immers mamma. Ze moet minstens nog 12 dagen en je ziet haar bij de dag dikker worden. Gisteren heb ik even aan haar buik mogen voelen, maar er trappelde op dat moment niks. Als ik naar haar kijk, gok ik op 5 kittens. Heel spannend weer allemaal!