Naast de raskatten hebben we nog good old Joy, een grijscypers met witte huiskat, van 12 jaar oud. Ze leefde vele jaren samen met Spirit en Blues, die inmiddels zijn gestorven. Joy, de oudste van het stel, heeft ze overleefd...
Hoewel onze raskatten een 'gevangen' bestaan hebben, leeft Joy vrij buiten. Ze groeide op bij mij op de camping en zo'n kat wen je niet meer aan een leven binnenshuis. Ze slaapt, eet en drinkt er...ja, maar verder leeft ze buiten. 't Is altijd goed gegaan, tot een keer met Oud & Nieuw. Twee dagen ervoor verdween ze en pas toen het vuurwerk smijten echt was gestopt, kwam ze weer terug.
Joy is de laatste tijd wat huiselijker. Ze wordt duidelijk ouder en dan zie je dat vaak. We vonden het daarom ook heel gek dat ze afgelopen zondag ineens verdween. We riepen, keken rond, maar nergens een Joy te bekennen... Jeetje, wat maak je je dan zorgen! Je gluurt elke keer naar buiten... staat ze misschien in de tuin en wil ze naar binnen? Het gebeurde niet, Joy bleef weg.
Vanochtend deed ik een melding bij Amivedi en de Dierenambulance. De dame van de Dierenambulance vertelde me dat ze gingen kijken naar een dode kat aan de Vliehors. Dat is hier om de hoek en de kleuren van de kat kwamen overeen met Joy... Schrikken... Ze zei me later contact met me op te nemen om me te vertellen of het al dan niet onze Joy was gebleken. Zou ze dan toch na 12 jaar een foutje hebben gemaakt?
Het zat me helemaal niet lekker. Edwin was aan het werk en ik ben zelf nog steeds heel zwakjes, maar toch lijnde ik Jazz aan om eens de Vliehors af te speuren. Ik bewoog me voort als een zeer slecht ter been zijnde bejaarde, maar de snelheid deed er niet toe. Het ging om Joy... We vonden geen Joy en Jazz, ons Teckeltje, bespeurde ook geen luchtjes. Ook niet van die aangereden kat trouwens... Zo scharrelden we weer richting huis en ineens wilde Jazz een tuin in. Ik zag een staart...het leek Joy's staart... Ik riep haar naam, maar de kat reageerde niet. Normaal reageert ze altijd op haar naam en ook op ons, maar deze kat reageerde niet. Toch wilde Jazz er naar toe en ik volgde hem. Het was Joy!! Wat een opluchting...
Met Jazz aangelijnd in de ene hand en Joy in de andere ging ik naar huis. Joy werd meteen van eten en drinken voorzien. Ze dronk gretig, maar de brokjes liet ze staan. Ze lijkt down, maar verder is ze nog helemaal oké. Op dit moment rust ze in de gootsteen (gek genoeg een favoriet plekje van haar). Joy...ze wordt duidelijk ouder. Durfde ze niet naar huis met al die nieuwkomers in de buurt? Had ze even genoeg van Clarence, die haar niet moet? We zullen het nooit weten, vrees ik. Het voornaamste is: ze is er weer!
Hoewel onze raskatten een 'gevangen' bestaan hebben, leeft Joy vrij buiten. Ze groeide op bij mij op de camping en zo'n kat wen je niet meer aan een leven binnenshuis. Ze slaapt, eet en drinkt er...ja, maar verder leeft ze buiten. 't Is altijd goed gegaan, tot een keer met Oud & Nieuw. Twee dagen ervoor verdween ze en pas toen het vuurwerk smijten echt was gestopt, kwam ze weer terug.
Joy is de laatste tijd wat huiselijker. Ze wordt duidelijk ouder en dan zie je dat vaak. We vonden het daarom ook heel gek dat ze afgelopen zondag ineens verdween. We riepen, keken rond, maar nergens een Joy te bekennen... Jeetje, wat maak je je dan zorgen! Je gluurt elke keer naar buiten... staat ze misschien in de tuin en wil ze naar binnen? Het gebeurde niet, Joy bleef weg.
Vanochtend deed ik een melding bij Amivedi en de Dierenambulance. De dame van de Dierenambulance vertelde me dat ze gingen kijken naar een dode kat aan de Vliehors. Dat is hier om de hoek en de kleuren van de kat kwamen overeen met Joy... Schrikken... Ze zei me later contact met me op te nemen om me te vertellen of het al dan niet onze Joy was gebleken. Zou ze dan toch na 12 jaar een foutje hebben gemaakt?
Het zat me helemaal niet lekker. Edwin was aan het werk en ik ben zelf nog steeds heel zwakjes, maar toch lijnde ik Jazz aan om eens de Vliehors af te speuren. Ik bewoog me voort als een zeer slecht ter been zijnde bejaarde, maar de snelheid deed er niet toe. Het ging om Joy... We vonden geen Joy en Jazz, ons Teckeltje, bespeurde ook geen luchtjes. Ook niet van die aangereden kat trouwens... Zo scharrelden we weer richting huis en ineens wilde Jazz een tuin in. Ik zag een staart...het leek Joy's staart... Ik riep haar naam, maar de kat reageerde niet. Normaal reageert ze altijd op haar naam en ook op ons, maar deze kat reageerde niet. Toch wilde Jazz er naar toe en ik volgde hem. Het was Joy!! Wat een opluchting...
Met Jazz aangelijnd in de ene hand en Joy in de andere ging ik naar huis. Joy werd meteen van eten en drinken voorzien. Ze dronk gretig, maar de brokjes liet ze staan. Ze lijkt down, maar verder is ze nog helemaal oké. Op dit moment rust ze in de gootsteen (gek genoeg een favoriet plekje van haar). Joy...ze wordt duidelijk ouder. Durfde ze niet naar huis met al die nieuwkomers in de buurt? Had ze even genoeg van Clarence, die haar niet moet? We zullen het nooit weten, vrees ik. Het voornaamste is: ze is er weer!
RSS Feed