Zo heb je ze als hulpeloze behaarde kroketjes in een werpkist liggen en zo denderen ze door je huis en wordt het tijd hun koffers te pakken.
Deze week verlaten in ieder geval vier van de zeven huis en haard. Misschien zelfs wel vijf en dan zal het stil worden in huis. De nieuwe baasjes zijn natuurlijk dolenthousiast, maar voor ons is het best moeilijk. Natuurlijk, als je gaat fokken weet je dat voor de meesten een afscheid komt. Het zou een dolle boel worden als je alles zou houden, nietwaar? Als fokker kun je wekenlang van ze genieten en dan is het mooi geweest, dat weet je, en toch zijn er elke keer weer traantjes. De nieuwe baasjes zien dat meestal niet, hoewel ik één keer in tranen uitbarstte in bijzijn van die baasjes. Dat was toen Luciano ons verliet. Een ongelukje, want ik wil het 'bewaren' voor wat later.
Tranen en zorgen... want ik ben altijd doodsbenauwd dat de kleine hummels iets overkomt. Alsof de nieuwe baasjes niet voorzichtig met hun prinsje of prinsesje zullen zijn.... Dat zijn ze natuurlijk wel, dat weet ik maar ik kan niets aan die bezorgdheid doen. We hebben zolang voor ze gezorgd, zo van ze gehouden, ze zo in de watten gelegd... het is dus niet zo gek, denk ik.
Nog een paar dagen, we tellen ze af... Even een diepe zucht... Ja, het is tijd. Tijd om ze los te laten.