Tja... een gat in het asfalt. Juist op de route van parkeerplaats naar de ingang van de kliniek en daar lag Martie. Ik ben eerst op mijn knieën gevallen, zette de bak met kittens nog fatsoenlijk neer en gleed door op borst en neus. Tjonge, dat deed pijn! Ik ben een poosje op mijn knieën blijven zitten en toen kwam er hulp. Een klant van de praktijk en een voorbijganger. Ze hebben me naar binnen gebracht. Daar werd ik op een bankje gezet. Ik voelde me niet goed, dus deed ik mijn hoofd tussen mijn knieën.
De volgende stap was de behandelkamer, voor wat meer rust. Ik liep er zelf, ondersteund door assistentes, naar toe. Ik ben op de grond gaan zitten, lijkbleek. Op een gegeven moment half onderuit, op mijn zij... braakneigingen, duizeligheid... De dierenarts belde de ambulance, want het ging niet zo goed met me. Wat een ellende...
De heren van de ambulance hebben drie keer geprobeerd me te laten staan, maar elke keer werd ik weer draaierig met tintelende wangen en lippen. Mijn hartslag was érg laag... Omdat ze me niet meer helemaal oké konden krijgen, werd besloten me naar het ziekenhuis te brengen. Kittens en mammapoes zouden een nachtje bij de dierenarts blijven slapen, want er was niemand die ze zou kunnen halen. Manlief was immers aan het werk en zat helemaal bij Eindhoven in de buurt...
In het ziekenhuis bleek dat mijn hartslag naar 40 was gezakt, vandaar de zorgen. Er is een hartfilmpje gemaakt, mijn bloed is uitgebreid onderzocht, mijn nek en andere gewrichten werden nagekeken en mijn bloeddruk is ieder half uur gemeten. Het was allemaal prima. Alleen zag ik er door de stuiter op mijn neus uit als een freefighter... Edwin was inmiddels naar Lelystad gekomen en met de hulp van schoonzus kon ik ook weer naar huis... Nog helemaal groggy en met een beurs lijf. Helemaal stijf... En zo doe je ineens heel andere dingen dan een enting en chip halen voor je katjes. Maar goed: ik heb een heleboel witte jassen gezien, dat wel.
Vanochtend heb ik kittens en mamma weer opgehaald. Een bloembakje mee als bedankje voor de meer dan goede zorgen van dierenarts en assistentes. De kittens bleken zich uitstekend te hebben vermaakt en kregen er weer een plusje bij voor hun socialisatie. Didi lag nog bij te komen van de toch wel ingrijpende operatie en vond het ook allemaal wel prima... Thuis mocht Didi lekker rustig herstellen in de kittenkamer en gingen de kleintjes meteen volop los. Oh...dat hadden we gemist. Eén nachtje ergens anders en ja...we misten ze, die kleine belhamels. Dat wordt nog wat als ze straks echt vertrekken.