Jazz, 2008 - 2014
Wie had dat verwacht? Dat lieve Jazz ons, na een paar epileptische aanvallen, zou ontvallen? Zo plotseling...
Nooit ziek, nog niet eens een keer diarree... Een ondeugend, brutaal, actieve kleine man...
Het ging zaterdag 18 januari niet echt top met Jazz, maar hij liep (na een nachtje bij mij op de bank) zélf naar z'n drinkbak, dronk wat en ging daarna lekker in zijn mand liggen. Ik dacht dus wel een dagje op stap te kunnen met mijn dochter....
Mis dus. We waren nog maar net in Groningen toen mijn man belde: Jazz is dood........................................
Toen was het nog zo onwerkelijk, geen tranen...wel een verdwaasd gevoel, alsof het niet echt was. Naar huis... Het was wél echt. Mijn kleine vriend was er niet meer, waarschijnlijk een hersenbloeding... Mijn man en ik hebben gehuild, dikke tranen. Twee medewerkers van de Dierenambulance, die Jazz naar het crematorium gingen brengen, waren ontzettend tof. Ze gaven ons alle tijd, luisterden naar onze herinneringen...naar het verhaal over die aanvallen en het onderzoek dat twee dagen later zou gebeuren, want hoe kon dat ineens en hoe kregen we hem weer beter? Afscheid... Onze Jazz op een brancard...wij met dikke tranen om dit veel te vroege afscheid. Die nacht sliepen we niet.
Jazz, lieve, lieve Jazz... We waren tegelijk jarig, jij en ik... Mijn maatje, mijn middelvingerhondje want oh...wat kon je arrogant denken 'doe het maar lekker zelf'... Je liep met kikkers in de bek, vermoordde per ongeluk 3 jonge merels en 2 kanaries... Je was een top maatje voor Siamees Blues en later voor de Selkirks. En een top maatje voor ons. We missen je. Rust zacht, gekke man!
Nooit ziek, nog niet eens een keer diarree... Een ondeugend, brutaal, actieve kleine man...
Het ging zaterdag 18 januari niet echt top met Jazz, maar hij liep (na een nachtje bij mij op de bank) zélf naar z'n drinkbak, dronk wat en ging daarna lekker in zijn mand liggen. Ik dacht dus wel een dagje op stap te kunnen met mijn dochter....
Mis dus. We waren nog maar net in Groningen toen mijn man belde: Jazz is dood........................................
Toen was het nog zo onwerkelijk, geen tranen...wel een verdwaasd gevoel, alsof het niet echt was. Naar huis... Het was wél echt. Mijn kleine vriend was er niet meer, waarschijnlijk een hersenbloeding... Mijn man en ik hebben gehuild, dikke tranen. Twee medewerkers van de Dierenambulance, die Jazz naar het crematorium gingen brengen, waren ontzettend tof. Ze gaven ons alle tijd, luisterden naar onze herinneringen...naar het verhaal over die aanvallen en het onderzoek dat twee dagen later zou gebeuren, want hoe kon dat ineens en hoe kregen we hem weer beter? Afscheid... Onze Jazz op een brancard...wij met dikke tranen om dit veel te vroege afscheid. Die nacht sliepen we niet.
Jazz, lieve, lieve Jazz... We waren tegelijk jarig, jij en ik... Mijn maatje, mijn middelvingerhondje want oh...wat kon je arrogant denken 'doe het maar lekker zelf'... Je liep met kikkers in de bek, vermoordde per ongeluk 3 jonge merels en 2 kanaries... Je was een top maatje voor Siamees Blues en later voor de Selkirks. En een top maatje voor ons. We missen je. Rust zacht, gekke man!
Joy, 2000 - 2012
Joy is ingeslapen op 9 mei 2012.
Ook zij takelde in heel korte tijd af door nierfalen. Op 29 april was ze ineens verdwenen. Gelukkig vonden Jazz en ik haar terug, het was toen 1 mei... Ze was ongedeerd maar Joy was de oude niet. Ze reageerde niet op ons, iets wat ze anders altijd wel deed. Daarna ging het snel... Haar vacht werd lelijk en vet, haar blik veranderde en ze vond haar eten steeds minder lekker. Nog geen week later zagen we dat ze verkrampt ging liggen en wankel liep. Ze vermagerde ook heel erg. Die dag maakten we de afspraak om Joy in te laten slapen. Verder lijden zou haar worden bespaard...
Joy was in het jaar 2000 bij mij komen wonen. Ik woonde toen tijdelijk in een caravan en mijn enige gezelschap was die kleine, vrije vogel. Een poes die van het buitenleven hield. Op de camping kon ze haar gang gaan. Ze dartelde achter vlindertjes aan, ving muizen en bracht ze levend bij mij... Ze sliep 's nachts in mijn bed en maakte me geregeld wakker door ineens op mijn voeten te duiken... Ze genoot. Niet veel later kreeg ze gezelschap van het vondelingetje Spirit. We woonden vervolgens korte tijd in een flat, iets wat Joy vreselijk vond. Ze kon immers niet vrij naar buiten. Gelukkig voor haar verruilden we na 6 maanden de flat voor een huis met tuin. Joy en Spirit kregen er gezelschap van Siamees Blues. En zo bleef het tot 2009... toen stierf good old Blues. In 2011 gevolgd door Spirit. Inmiddels waren er nog andere huisdieren bij gekomen, maar voor Joy was de lol eraf. Ze miste haar maatjes... liep voortaan alleen door de buurt.
Lieve vrijbuiter Joy... Hoe spijtig dat jij ons nu al moest verlaten... Je was zo'n leuke kat. Zo op jezelf, zo genietend van het vrije leven. Een echte kat, een jager... Je mag je vroegere maatjes gezelschap gaan houden. Spirit en Blues, die je zo miste. Rust zacht...
Ook zij takelde in heel korte tijd af door nierfalen. Op 29 april was ze ineens verdwenen. Gelukkig vonden Jazz en ik haar terug, het was toen 1 mei... Ze was ongedeerd maar Joy was de oude niet. Ze reageerde niet op ons, iets wat ze anders altijd wel deed. Daarna ging het snel... Haar vacht werd lelijk en vet, haar blik veranderde en ze vond haar eten steeds minder lekker. Nog geen week later zagen we dat ze verkrampt ging liggen en wankel liep. Ze vermagerde ook heel erg. Die dag maakten we de afspraak om Joy in te laten slapen. Verder lijden zou haar worden bespaard...
Joy was in het jaar 2000 bij mij komen wonen. Ik woonde toen tijdelijk in een caravan en mijn enige gezelschap was die kleine, vrije vogel. Een poes die van het buitenleven hield. Op de camping kon ze haar gang gaan. Ze dartelde achter vlindertjes aan, ving muizen en bracht ze levend bij mij... Ze sliep 's nachts in mijn bed en maakte me geregeld wakker door ineens op mijn voeten te duiken... Ze genoot. Niet veel later kreeg ze gezelschap van het vondelingetje Spirit. We woonden vervolgens korte tijd in een flat, iets wat Joy vreselijk vond. Ze kon immers niet vrij naar buiten. Gelukkig voor haar verruilden we na 6 maanden de flat voor een huis met tuin. Joy en Spirit kregen er gezelschap van Siamees Blues. En zo bleef het tot 2009... toen stierf good old Blues. In 2011 gevolgd door Spirit. Inmiddels waren er nog andere huisdieren bij gekomen, maar voor Joy was de lol eraf. Ze miste haar maatjes... liep voortaan alleen door de buurt.
Lieve vrijbuiter Joy... Hoe spijtig dat jij ons nu al moest verlaten... Je was zo'n leuke kat. Zo op jezelf, zo genietend van het vrije leven. Een echte kat, een jager... Je mag je vroegere maatjes gezelschap gaan houden. Spirit en Blues, die je zo miste. Rust zacht...
Spirit, 2000-2011
Spirit is ingeslapen op 31 januari 2011.
In slechts één week tijd takelde ze af als gevolg van nierfalen. Man, man...wat kan zoiets snel gaan! Een week eerder is ze nog fier op video vastgelegd en zo kon ze niet meer lopen... In en in triest... Om haar verder lijden te besparen hebben we besloten haar in te laten slapen. Een rotbeslissing.
Net als Blues is Spirit op een nogal aparte manier bij ons komen wonen: ze werd langs de kant van de weg gevonden, zo'n vier weken oud. Doornat, verkleumd en onder de vlooien... Ze werd bij mij gebracht en toen heb ik haar eerst weer op temperatuur gebracht. In mijn fleecevest. Eenmaal droog en warm ben ik pas aan ontvlooien begonnen... Spirit kon gelukkig al redelijk goed zelfstandig eten. Wat een hummeltje was het, ze paste bij mij op één hand en ik heb kleine handen.
Spirit groeide op met de iets oudere Joy, die ik al had toen Spirit bij me werd gebracht. Op zich was ik van plan Spirit te herplaatsen, maar de band met Joy was zó sterk dat ik besloot het dametje te houden. Het was een leuk stel, net zusjes van elkaar. De band bleef sterk tot afgelopen najaar... toen kregen de beide bejaarde dames ineens wat mot met elkaar. Niet dat het Spirit deerde, want zij had inmiddels veel lol met de jongelingen Zsa Zsu, Clarence en hun babies. Ze was voor allen ook een geweldig voorbeeld. Zij liet zien dat je voor die maffe Teckel niet bang hoefde te zijn... Zo tolerant ze was met onze eigen dieren, zo was ze dat ook met alle andere buurtkatten. Spirit sleepte ze altijd mee naar ons huis, dan mochten ze mee eten... De laatste dagen had Spirit vaak gezelschap van de kleine Didi.... haar laatste leerling.
Spirit, meid... lieve, dikke, stijgerende en kopjesgevende dame: rust zacht! We missen je... de wond is nog zo vers en die zal maar langzaam helen. Je leeft voort in onze herinnering, hoor. Zo'n schat... zo'n voortreffelijk voorbeeld voor de jonkies... Het ga je goed daarboven, samen met Blues. Doe 'm de groeten, als je wilt...
In slechts één week tijd takelde ze af als gevolg van nierfalen. Man, man...wat kan zoiets snel gaan! Een week eerder is ze nog fier op video vastgelegd en zo kon ze niet meer lopen... In en in triest... Om haar verder lijden te besparen hebben we besloten haar in te laten slapen. Een rotbeslissing.
Net als Blues is Spirit op een nogal aparte manier bij ons komen wonen: ze werd langs de kant van de weg gevonden, zo'n vier weken oud. Doornat, verkleumd en onder de vlooien... Ze werd bij mij gebracht en toen heb ik haar eerst weer op temperatuur gebracht. In mijn fleecevest. Eenmaal droog en warm ben ik pas aan ontvlooien begonnen... Spirit kon gelukkig al redelijk goed zelfstandig eten. Wat een hummeltje was het, ze paste bij mij op één hand en ik heb kleine handen.
Spirit groeide op met de iets oudere Joy, die ik al had toen Spirit bij me werd gebracht. Op zich was ik van plan Spirit te herplaatsen, maar de band met Joy was zó sterk dat ik besloot het dametje te houden. Het was een leuk stel, net zusjes van elkaar. De band bleef sterk tot afgelopen najaar... toen kregen de beide bejaarde dames ineens wat mot met elkaar. Niet dat het Spirit deerde, want zij had inmiddels veel lol met de jongelingen Zsa Zsu, Clarence en hun babies. Ze was voor allen ook een geweldig voorbeeld. Zij liet zien dat je voor die maffe Teckel niet bang hoefde te zijn... Zo tolerant ze was met onze eigen dieren, zo was ze dat ook met alle andere buurtkatten. Spirit sleepte ze altijd mee naar ons huis, dan mochten ze mee eten... De laatste dagen had Spirit vaak gezelschap van de kleine Didi.... haar laatste leerling.
Spirit, meid... lieve, dikke, stijgerende en kopjesgevende dame: rust zacht! We missen je... de wond is nog zo vers en die zal maar langzaam helen. Je leeft voort in onze herinnering, hoor. Zo'n schat... zo'n voortreffelijk voorbeeld voor de jonkies... Het ga je goed daarboven, samen met Blues. Doe 'm de groeten, als je wilt...
Blues, ?-2009
Siamees Blues ontviel ons op 9 oktober 2009.
In augustus ging hij kwakkelen... Hij was in korte tijd vermagerd, maar er was eigenlijk niks te vinden. Zijn nieren, hart, longen, etc. functioneerden naar behoren... heel apart. Samen met dierenarts Sander hoopten we hem nog lang bij ons te kunnen houden, maar dit mocht niet zo zijn. In de ochtend van 9 oktober vond ik hem levenloos op de overloop. Een dag eerder had hij nog buiten in het zonnetje gezeten...
Hij was al even apart bij ons gekomen, in 2001... Geen idee hoe oud hij op dat moment was... Hij zat luidkeels te blèren in een bench bij de dierenarts. Het klonk alsof hij de blues zong. We lachten er nog om, want jee...wat klaagde die man! De dierenarts vertelde dat hij ruim 6 weken eerder gevonden was op een industrieterrein, dat er wel 4x iemand had gebeld om te informeren of het misschien haar Siamees was, maar die persoon kwam niet opdagen zodat er een goed tehuis voor hem werd gezocht. Wij waren er om poezen te laten steriliseren en niet om een ex-kater te adopteren, dus we gingen naar huis om de operatie van de dames af te wachten. In die paar uren hebben we beslist dat de man bij ons zou komen wonen... Blues, want dat was toch de naam die bij hem paste, ging 's avonds mét Joy en Spirit mee terug naar huis. Zijn nieuwe thuis...
Blues veroverde onze harten, maar ook die van vele anderen. Wat was het een aparte snijboon, ha ha! Met gejatte bollen wol kwam hij thuis, hij viel uit bomen, hij klom bij wildvreemden in auto's, bietste eten en aandacht waar hij maar kwam en won zo zelfs de harten van kattenhaters bij ons in de buurt. Blues was bij iedereen welkom. Hij was de beste vriend van Border Collie Kincraig en later ook van Teckeltje Jazz. De dagen voor zijn dood waren die twee onafscheidelijk.
Blues jongen, we hebben van je genoten! Maffe Blues... zo lief, aanhankelijk, eigenwijs ook. Je kon niet zonder je dikke vrienden en niet zonder ons. Waren we eens van huis, dan was je bij thuiskomst diep beledigd... een heerlijke kat! Nog steeds hebben we geen idee hoe oud je bent geworden, misschien wel 16 zei de dierenarts, maar jij had nog lang niet mogen gaan... We missen je, ja... nog steeds (ik schrijf dit 15 maanden later) en dat zal wel zo blijven ook. Zo'n kat als jij... hoezeer ik ook van al onze katten houd: jij was er één uit duizenden. Rust zacht...
In augustus ging hij kwakkelen... Hij was in korte tijd vermagerd, maar er was eigenlijk niks te vinden. Zijn nieren, hart, longen, etc. functioneerden naar behoren... heel apart. Samen met dierenarts Sander hoopten we hem nog lang bij ons te kunnen houden, maar dit mocht niet zo zijn. In de ochtend van 9 oktober vond ik hem levenloos op de overloop. Een dag eerder had hij nog buiten in het zonnetje gezeten...
Hij was al even apart bij ons gekomen, in 2001... Geen idee hoe oud hij op dat moment was... Hij zat luidkeels te blèren in een bench bij de dierenarts. Het klonk alsof hij de blues zong. We lachten er nog om, want jee...wat klaagde die man! De dierenarts vertelde dat hij ruim 6 weken eerder gevonden was op een industrieterrein, dat er wel 4x iemand had gebeld om te informeren of het misschien haar Siamees was, maar die persoon kwam niet opdagen zodat er een goed tehuis voor hem werd gezocht. Wij waren er om poezen te laten steriliseren en niet om een ex-kater te adopteren, dus we gingen naar huis om de operatie van de dames af te wachten. In die paar uren hebben we beslist dat de man bij ons zou komen wonen... Blues, want dat was toch de naam die bij hem paste, ging 's avonds mét Joy en Spirit mee terug naar huis. Zijn nieuwe thuis...
Blues veroverde onze harten, maar ook die van vele anderen. Wat was het een aparte snijboon, ha ha! Met gejatte bollen wol kwam hij thuis, hij viel uit bomen, hij klom bij wildvreemden in auto's, bietste eten en aandacht waar hij maar kwam en won zo zelfs de harten van kattenhaters bij ons in de buurt. Blues was bij iedereen welkom. Hij was de beste vriend van Border Collie Kincraig en later ook van Teckeltje Jazz. De dagen voor zijn dood waren die twee onafscheidelijk.
Blues jongen, we hebben van je genoten! Maffe Blues... zo lief, aanhankelijk, eigenwijs ook. Je kon niet zonder je dikke vrienden en niet zonder ons. Waren we eens van huis, dan was je bij thuiskomst diep beledigd... een heerlijke kat! Nog steeds hebben we geen idee hoe oud je bent geworden, misschien wel 16 zei de dierenarts, maar jij had nog lang niet mogen gaan... We missen je, ja... nog steeds (ik schrijf dit 15 maanden later) en dat zal wel zo blijven ook. Zo'n kat als jij... hoezeer ik ook van al onze katten houd: jij was er één uit duizenden. Rust zacht...
