Kleine Cooper is alweer meer dan een maand bij ons... tijd voor een update over het kereltje.
We kunnen al beginnen met te zeggen dat hij er helemaal bij hoort. De dames hadden iets meer moeite met hem dan de heren Haley (toen nog) en Clarence, maar het was snel opgelost. Tutti, de surrogaatmoeder van Luna en Haley, adopteerde het miauwende kereltje er na een paar dagen maar snel bij en Didi had eigenlijk al vanaf het begin een zwak voor hem, dus dat was ook geen probleem. Zsa Zsu accepteert elke nieuwkomer moeiteloos, spendeert er gewoon geen aandacht aan, maar jongste dochter Luna had er wel moeite mee... Ze vond het een griezel, blies op hem, gromde zelfs, terwijl ze normaal toch erg lief is. Maar goed, een week verder en ook dat was voorbij. Bij de heren was hij na een dag al erg welkom. Cooper lijkt zelfs een beetje een adoptiekind van Clarence, want die geeft hem af en toe vaderlijke likjes... Omdat Cooper in Duitsland al een hondje was gewend, had hij ook geen problemen met de wat opdringerige Jazz. Al met al een snel geslaagde introductie...
Bij ons voelde hij zich na thuiskomst meteen thuis. Dat hadden we niet verwacht, want in Duitsland ging hij er zowel op zaterdag als zondag vandoor. Hij wilde niet dat we hem aanraakten en ook niet dat we naar hem keken. Wég was hij, zoef..... Hij vond ons niks, hij vond de transportkoffer niks en de auto nog veel minder.... Oeps, en dan moet je nog zo'n 9 uur rijden.... Maar goed, met een afgedekte bak werd hij stil en bleef rustig tot we thuis waren, waar hij ons dus verraste met gespin en aanhankelijkheid. En zo is hij gebleven.
Cooper is een lief kereltje. Hij komt geregeld even langs voor aandacht en die aandacht eist hij miauwend op. Alleraardigst... Is hij niet bij ons in de buurt dan kun je hem vinden op één van de krabpalen óf in het buitenrennetje, want ook dat vindt hij genieten. Eén onhebbelijkheid: hij springt op de glasplaat van het kleine aquarium... Dat vissie-kijken is nu nog geen probleem, maar straks als hij een kilootje of vijf weegt wél. Vandaar dat hij zo'n 30x per dag van die bak wordt gevist.
We zijn blij met onze nieuwe aanwinst! Een oprecht bedankt voor Monika Neumeister, die ons de kleine kerel toevertrouwde...en ook voor Lianne Pons die ons in 2010 Clarence toevertrouwde. We passen goed op beide heren, dat is beloofd!
We kunnen al beginnen met te zeggen dat hij er helemaal bij hoort. De dames hadden iets meer moeite met hem dan de heren Haley (toen nog) en Clarence, maar het was snel opgelost. Tutti, de surrogaatmoeder van Luna en Haley, adopteerde het miauwende kereltje er na een paar dagen maar snel bij en Didi had eigenlijk al vanaf het begin een zwak voor hem, dus dat was ook geen probleem. Zsa Zsu accepteert elke nieuwkomer moeiteloos, spendeert er gewoon geen aandacht aan, maar jongste dochter Luna had er wel moeite mee... Ze vond het een griezel, blies op hem, gromde zelfs, terwijl ze normaal toch erg lief is. Maar goed, een week verder en ook dat was voorbij. Bij de heren was hij na een dag al erg welkom. Cooper lijkt zelfs een beetje een adoptiekind van Clarence, want die geeft hem af en toe vaderlijke likjes... Omdat Cooper in Duitsland al een hondje was gewend, had hij ook geen problemen met de wat opdringerige Jazz. Al met al een snel geslaagde introductie...
Bij ons voelde hij zich na thuiskomst meteen thuis. Dat hadden we niet verwacht, want in Duitsland ging hij er zowel op zaterdag als zondag vandoor. Hij wilde niet dat we hem aanraakten en ook niet dat we naar hem keken. Wég was hij, zoef..... Hij vond ons niks, hij vond de transportkoffer niks en de auto nog veel minder.... Oeps, en dan moet je nog zo'n 9 uur rijden.... Maar goed, met een afgedekte bak werd hij stil en bleef rustig tot we thuis waren, waar hij ons dus verraste met gespin en aanhankelijkheid. En zo is hij gebleven.
Cooper is een lief kereltje. Hij komt geregeld even langs voor aandacht en die aandacht eist hij miauwend op. Alleraardigst... Is hij niet bij ons in de buurt dan kun je hem vinden op één van de krabpalen óf in het buitenrennetje, want ook dat vindt hij genieten. Eén onhebbelijkheid: hij springt op de glasplaat van het kleine aquarium... Dat vissie-kijken is nu nog geen probleem, maar straks als hij een kilootje of vijf weegt wél. Vandaar dat hij zo'n 30x per dag van die bak wordt gevist.
We zijn blij met onze nieuwe aanwinst! Een oprecht bedankt voor Monika Neumeister, die ons de kleine kerel toevertrouwde...en ook voor Lianne Pons die ons in 2010 Clarence toevertrouwde. We passen goed op beide heren, dat is beloofd!
RSS Feed