Volgens mijn berekeningen hadden ze er al kunnen zijn: de kittens van Clarence en Zsa Zsu, maar nee... er is nog niks! Ik slaap nu al een aantal nachten met haar in de kattenkamer, maar dat zijn nare nachten zonder resultaat. Naar omdat madam 's nachts weinig rust heeft. Afgelopen nacht spande de kroon. Ze bleef drentelen, legde steeds een mini-circuit af door op de Robin Hood boom (= krabpaal) te springen. Op het huisje, naar het zitje en vervolgens naar beneden op een koffertje... Dat met het nodige lawaai. Ze wilde ook het licht aan... Haar buik voelde af en toe keihard en je zag gewoon kopjes zitten. Ook de kittens waren druk. Enfin, vanochtend nog niks en Zsa Zsu wilde al vroeg naar beneden. Wat een rotnacht!
Maak ik me zorgen? Ja, omdat ik vanaf het moment van de laatst geziene dekking reken en ze dan over tijd is en nee, omdat ze een ervaren moeder is en beneden in de woonkamer heel rustig is, waardoor ik er van uit ga dat er niks mis is. Kreeg nog een bevestiging van de dierenarts: rustig afwachten.
Het zou beter zijn als Zsa Zsu gewoon vrij rond kon lopen in de nachtelijke uurtjes, want ze wil eigenlijk bij haar makkers zijn, maar helaas... Zsa Zsu's kittens moeten 16 uur lang een flesje krijgen, omdat mamma bloedgroep B heeft en pappa bloedgroep A. Mamma maakt dus de eerste uren antistoffen aan tegen A-bloedlichaampjes, waardoor kittens met bloedgroep A ziek kunnen worden en zelfs zouden kunnen sterven. Na 16 uur is dat gevaar geweken (door een verandering in de darmwand van de kleintjes) en worden de kittens gezond groot en sterk. Om te voorkomen dat mamma ongemerkt bevalt en de kittens dus bij mamma gaan drinken, slaap ik naast haar. Zo kan het niet mis gaan.
Vanavond zal ik Tutti eens meenemen als gezelschap voor haar mamma. 's Kijken of het dan beter gaat.

Het is 27 mei: Luna is jarig! Ze viert vandaag haar 1ste verjaardag. Ik weet nog goed dat Zsa Zsu aan het bevallen was en dat ik bij haar nog hoopte op een seal-point en een chocolade kitten. Ik zei nog 'en homozygoot zou helemaal mooi zijn!'.... Zsa Zsu vervulde al mijn wensen, ongelooflijk. Luna werd als 3e kitten geboren en al snel bleek het niet een donkergrijs kitten maar een chocoladekleurig poesje te zijn. Homozygoot... Toen was het meteen duidelijk: Luna zou blijven. We hebben er geen moment spijt van gehad! Als homozygoot misschien niet de fraaiste Selkirk, maar wel een mooie homozygoot en vreselijk lief. Eén van de zeven die toen geboren werden... Gefeliciteerd Luna en broertjes & zusjes!

Even hoopte ik op een geboorte op dezelfde dag, maar nee... Zsa Zsu maakt nog geen aanstalten. Ze laat zich 's avonds naar boven dragen en slaapt nu rustig met mij in de kattenkamer. Daarbij gaat ze af en toe eens in de werpkist liggen. We wachten gewoon rustig af... Het is weer spannend waar ze ons nu weer mee gaat verrassen. Ze waren er al in veel kleurtjes: zwart, blauw, chocolade, blue-point, lilac-point en seal-point. Nu misschien nog een lilac en een chocolate-point? Spannend ook of het goed gaat... Ze zette in 2 worpen 12 gezonde kittens op de wereld, zonder veel moeite en bracht ze zonder hulp groot. We hopen dat het weer zo voorbeeldig gaat.

De anderen genieten nu geregeld van het buitenleven. Helaas hebben we maar een klein rennetje. De plek waar een grote ren zou kunnen (dakterras) is veel te heet of te winderig, heel erg jammer, maar de kippen-/konijnenren in de achtertuin biedt toch min of meer een buitenverblijf. Het is slechts een ruimte van 3,5 bij 1,5 bij 1,4 meter, maar toch... De katten genieten er echt van. Omdat Tutti de bodem van het huisje als kattenbak gebruikte (Cooper ook trouwens...), was het huisje lange tijd afgesloten, maar gisteren heeft het weer een bestemming gekregen als overkapping. De bodem is verwijderd, waardoor er een krabpaaltje kan staan. Er staat nu eentje met onderin een holletje en twee ligplateaus op stammen. Clarence en Luna hebben er al uitvoerig gebruik van gemaakt. Om inregenen tegen te gaan heb ik wat doorzichtig plastic gebruikt, zo kunnen de dames en heren er - hoop ik - nog lang van genieten.

De enige die nog niet buiten kwam, was Baggio. Maar daar is nu ook verandering in gekomen. Het klepje van het kattenluik is verwijderd en toen Luna in de ren zat, heb ik Baggio voor het luik gezet. Hij huppelde zo naar buiten. Daarna hadden de twee dikke pret door mugjes en spinnen te belagen en keihard heen en weer te rennen tussen ren en keuken. Het duurde tot laat in de nacht en vanochtend waren ze alweer aan de gang. Clarence vindt het onderdeel van de krabpaal geweldig, dus die is er ook vaak te vinden. Zelfs Zsa Zsu, hoogzwanger en met een omvang die niet zo makkelijk door het kattenluik te wurmen is, heeft een kijkje genomen. Heb alleen Tutti nog niet buiten gezien... heb ik vast gemist (misschien vannacht?), want ook zij vindt het heerlijk een frisse neus te halen.

Gisterochtend is Clarence gecastreerd. Hij heeft bovendien een middeltje gekregen om hem sneller inproduktief te maken. In plaats van na 6 weken binnen 2 weken... Het is allemaal goed gegaan. Toen ik hem ging halen, was hij al aardig weer bij de tijd. In de auto had hij het even zwaar: te warm. Maar goed, het is gelukkig niet zo ver...
Thuis werd hij lief begroet door de dames Luna en Tutti. Baggio reageerde achterdochtig, snuffelde een beetje angstig aan de staart van zijn vriend. Alsof Clarence voelde dat Baggio hem niet zo goed herkende, zo met die gekke geurtjes bij zich, want hij ging miauwen terwijl hij Baggio aankeek. Toen snapte Baggio dat het Clarence was, alleen een Clarence die naar 'ziekenhuis' rook. Een vriend krijgt kopjes...
Kopjes geven deed ook Clarence, maar in dit geval bij Teckeltje Jazz. Och, wat zijn dat toch een dikke kameraden! Zo schattig om te zien: Clarence geeft kopjes en ligt te rollebollen, met een Jazz die vervolgens zijn oren poetst...

Goed gaat het ook met dikke Zsa Zsu, al maakt ze totaal geen aanstalten te gaan bevallen. Ze is heel fors geworden, heeft er ook last van. Afgelopen nacht was de 2e nacht dat we samen in de kattenkamer sliepen. Sinds eergisteren loopt ze wat te zoeken, vandaar... Die nachten samen zijn niet zo heel prettig, want Zsa Zsu wil eigenlijk helemaal nog niet in die kamer zijn. Ik word dan ook geregeld wakker omdat zij loopt te drentelen. Bovendien is het er 's ochtends al idioot vroeg licht... Je moet er wat voor over hebben, ha ha! Mijn gok was dat ze dit weekend geboren worden, maar nu moet ik het nog zien. En een aantal van vier of vijf zal ook wel mis zijn... Kan me beter helemaal niet aan voorspellingen wagen ;)

Het is allemaal best spannend...

Nog even... Zsa Zsu loopt op alle dagen, zoals ze zeggen. Met haar dikke, vrij harde buik scharrelt ze wat rond.... Ze eet nu wat minder want het kan er simpelweg niet meer bij, lijkt het. Zsa Zsu wordt ook de hele tijd door Jazz en Clarence besnuffeld. Ze heeft kennelijk een geurtje bij zich... Maar goed, ik maak me maar niet te druk want ze gedraagt zich kalm. Als het tijd is, begint ze vanzelf wat te hijgen. Vooralsnog doet ze dat niet.

Nog een spannende gebeurtenis: morgenochtend wordt Clarence gecastreerd. 't Is een kleine ingreep, maar het blijft wel een operatie... Vanaf vanavond mag het heerschap niks meer eten, dus ik heb de voerbak vanochtend al flink gevuld. Morgenochtend om half 9 breng ik hem naar de kliniek. Als het gaat zoals bij Cooper, mag ik hem 's middags weer ophalen. Mocht Zsa Zsu het ineens op de heupen krijgen en gaan bevallen: Edwin is thuis. Geen nood aan de man dus.

Sinds de verhuizing van Cooper en de dood van Joy is Clarence aan het veranderen... Het waren natuurlijk de twee katten waar hij nogal eens achteraan zat en die 'jacht' is nu weg gevallen. En hij heeft gelukkig ook geen plaatsvervangend 'slachtoffer' gezocht. Clarence wordt weer gezellig :)
We hebben de indruk dat nieuwkomer Baggio ook bijdraagt aan de verandering. Hij dartelt als een speels lammetje achter Clarence aan, duikt op hem, springt met 4 pootjes tegelijk in de lucht en deelt tikjes uit. Hij miauwt zachtjes of hij spint erbij. Clarence kan het wel waarderen, speelt mee - soms best wel een beetje ruw - om Baggio daarna uitgebreid te poetsen... Op zich deed Clarence dat in het begin ook bij Cooper, maar Cooper gedroeg zich ten opzichte van Clarence anders dan Baggio. Baggio heeft trouwens een goede invloed op alle katten. Hij is heel sociaal en zoekt snel contact met mens én dier. Misschien dat dat het is.... ik weet het niet.
We zijn benieuwd of Clarence na castratie nóg rustiger wordt. Absoluut noodzakelijk, want het is best lastig zijn dochters uit de buurt te houden als ze krols zijn. 'k Ga straks 's bellen wanneer de dokter een plekkie voor de man heeft............

In korte tijd is het aantal katten van/bij ons drastisch verminderd... Er verhuisden een paar, waaronder natuurlijk de kittens, en we moesten afgelopen week onze oudste poes in laten slapen. En zo is het hier ineens rustig.

Woensdag jongstleden sliep Joy in... Het was geen dag te vroeg, want het ging slecht met de dame. Edwin en ik hebben hier thuis afscheid van haar genomen, in tranen. Het was zo snel gegaan... Bij de dierenarts kreeg ze een prik en heel langzaam sukkelde ze in slaap om niet meer wakker te worden. Zonder Joy reed ik naar huis. Ze bleef in de kliniek achter, want later in de week zou ze worden gecremeerd. Thuis is het vreemd, want Joy was de enige kat die nog vrij buiten liep en nu hoef je ineens niet meer naar buiten te turen of ze toevallig thuis is gekomen en naar binnen wil. Geen Joy meer die op het aanrecht haar brokjes eet, om zo veilig te zijn voor bandito Clarence...

Gelukkig gaat het met de overgebleven katten (en hondje) erg goed. Ze zijn gezond en gaan heel leuk met elkaar om. Geen idee of ze de anderen missen, denk het wel, maar je merkt er niks van. Even had ik het idee dat Clarence naar Cooper en Joy liep te zoeken. 't Is ongetwijfeld anders, dat voelen ze ook.

Binnenkort weer een verandering, eentje om vrolijk van te worden: Zsa Zsu wordt immers mamma. Ze moet minstens nog 12 dagen en je ziet haar bij de dag dikker worden. Gisteren heb ik even aan haar buik mogen voelen, maar er trappelde op dat moment niks. Als ik naar haar kijk, gok ik op 5 kittens. Heel spannend weer allemaal!

Al eerder schreef ik dat Joy ineens foetsie was en weer werd terug gevonden... nu moet ik helaas schrijven dat we a.s. woensdag afscheid van haar gaan nemen: om kwart voor 10 staat er een afspraak met onze dierenarts om haar in te laten slapen. Ze gaat naar haar vroegere maatjes Spirit & Blues, van wie we in 2009 en 2011 afscheid namen.

Toen Joy weer thuis kwam, zagen we al dat het niet goed met haar ging. Haar vacht stond af, haar blik was zo anders en in de dagen erna weigerde ze steeds vaker voedsel, wilde dikwijls alleen nog wat drinken en begon ze wankel te lopen. Joy heeft een nierprobleem, net als Spirit... Ze wilde toch nog elke dag even naar buiten, haar lievelingsplek, en hoewel we bang waren dat ze zich niet meer zo goed zou kunnen redden hebben we het toegelaten. 's Nachts wilde ze weg, 's ochtends was ze weer terug... Zo ook vanochtend, maar nu liep ze nog moeilijker en kon ze ook bijna niet meer springen. Ze slaapt veel, lijkt nu ook af en toe pijn te hebben en dat is voor ons een teken dat het niet langer meer gaat.

Woensdagochtend... we hebben nog even. Dan nemen we afscheid van een kat die zo dol was op het vrije leven, de vlindertjes, de vogels... Dag Joy, doe de groeten aan Spirit en Blues.

Het is verdrietig maar beter zo... Lieve Cooper is afgelopen vrijdag verhuisd naar Bart & Tanja Hendrickx in België. We missen de kleine, parmantige, vocale Cooper heel erg. Hij was altijd in onze buurt. Altijd in voor een aai of een knuffel...

't Verhaal zal wel bekend zijn: Cooper was voorbestemd om de opvolger van kater Clarence te worden. Hij leek heel mooi uit te groeien, maar helaas kreeg hij een flinke ondervoorbeet met uitstekende hoektanden. Zodoende moest hij worden uitgesloten voor de fok. Kort geleden werd hij gecastreerd. Van ons had hij mogen blijven, dit lieve ventje, maar helaas dacht Clarence daar iets anders over. Hij moest die kleine gewoon niet. Eerst wel, maar toen Cooper ouder werd was dat lieve, kameraadschappelijke wat er eerst was ineens voorbij. Dit draaide na castratie van Cooper niet meer bij, helaas. Regelmatig loerde Clarence op Cooper, joeg hem na om vervolgens met grote plukken haar in zijn bek te staan. Cooper was dan al onder het keukenblok geschoten...

Ik plaatste een advertentie op Kat Gezocht met daarin Cooper's verhaal. We hoopten op een gouden mandje. Cooper zou geplaatst worden onder de voorwaarde dat het nieuwe baasje - indien nodig - iets aan zijn gebit zou laten doen. Op deze advertentie werd gereageerd, helemaal vanuit België. Het leek ons zo'n goed adres dat Cooper vrijdag 4 mei op reis ging... Tranen, want Cooper was altijd in mijn buurt. Maar ook blijdschap over het vinden van een fijn nieuw thuis, met nog een kat én een klein hondje.

Al de eerste avond ging het goed met de kleine man en zijn nieuwe baasjes. Later ook met de viervoetige huisgenootjes. Hij heeft inmiddels bijna het hele huis verkend, is erg aanhankelijk naar zijn mensenvrienden toe... Oh, wat zijn we daar blij mee! We hopen dat hij een heel fijn leventje mag leiden en dat hij iedereen om hem heen blij maakt, zoals hij dat ook bij ons deed. 't Ga je goed, kleine, lieve man!

Naast de raskatten hebben we nog good old Joy, een grijscypers met witte huiskat, van 12 jaar oud. Ze leefde vele jaren samen met Spirit en Blues, die inmiddels zijn gestorven. Joy, de oudste van het stel, heeft ze overleefd...

Hoewel onze raskatten een 'gevangen' bestaan hebben, leeft Joy vrij buiten. Ze groeide op bij mij op de camping en zo'n kat wen je niet meer aan een leven binnenshuis. Ze slaapt, eet en drinkt er...ja, maar verder leeft ze buiten. 't Is altijd goed gegaan, tot een keer met Oud & Nieuw. Twee dagen ervoor verdween ze en pas toen het vuurwerk smijten echt was gestopt, kwam ze weer terug.

Joy is de laatste tijd wat huiselijker. Ze wordt duidelijk ouder en dan zie je dat vaak. We vonden het daarom ook heel gek dat ze afgelopen zondag ineens verdween. We riepen, keken rond, maar nergens een Joy te bekennen... Jeetje, wat maak je je dan zorgen! Je gluurt elke keer naar buiten... staat ze misschien in de tuin en wil ze naar binnen? Het gebeurde niet, Joy bleef weg.

Vanochtend deed ik een melding bij Amivedi en de Dierenambulance. De dame van de Dierenambulance vertelde me dat ze gingen kijken naar een dode kat aan de Vliehors. Dat is hier om de hoek en de kleuren van de kat kwamen overeen met Joy... Schrikken... Ze zei me later contact met me op te nemen om me te vertellen of het al dan niet onze Joy was gebleken. Zou ze dan toch na 12 jaar een foutje hebben gemaakt?

Het zat me helemaal niet lekker. Edwin was aan het werk en ik ben zelf nog steeds heel zwakjes, maar toch lijnde ik Jazz aan om eens de Vliehors af te speuren. Ik bewoog me voort als een zeer slecht ter been zijnde bejaarde, maar de snelheid deed er niet toe. Het ging om Joy... We vonden geen Joy en Jazz, ons Teckeltje, bespeurde ook geen luchtjes. Ook niet van die aangereden kat trouwens... Zo scharrelden we weer richting huis en ineens wilde Jazz een tuin in. Ik zag een staart...het leek Joy's staart... Ik riep haar naam, maar de kat reageerde niet. Normaal reageert ze altijd op haar naam en ook op ons, maar deze kat reageerde niet. Toch wilde Jazz er naar toe en ik volgde hem. Het was Joy!! Wat een opluchting...

Met Jazz aangelijnd in de ene hand en Joy in de andere ging ik naar huis. Joy werd meteen van eten en drinken voorzien. Ze dronk gretig, maar de brokjes liet ze staan. Ze lijkt down, maar verder is ze nog helemaal oké. Op dit moment rust ze in de gootsteen (gek genoeg een favoriet plekje van haar). Joy...ze wordt duidelijk ouder. Durfde ze niet naar huis met al die nieuwkomers in de buurt? Had ze even genoeg van Clarence, die haar niet moet? We zullen het nooit weten, vrees ik. Het voornaamste is: ze is er weer!