Shownieuws, maar niet van mij want ik ben niet naar shows geweest met onze katjes. Dit om diverse redenen... Toch was de naam 'Fair and Square' vertegenwoordigd op de tentoonstelling door Choo Choo en Silly Sally. De dametjes deden het geweldig!

Choo kreeg 1 Uitmuntend en heeft haar 1e CAC gehaald. Ook "onze kleinkindertjes" Delilah (kreeg 1U en werd voorgedragen voor BIS), Rosie (kreeg 1U en werd Best in varieteit) en Davey (kreeg U1, werd Best in  varieteit en voorgedragen voor BIS) deden het geweldig. Proficiat voor Leo & Jolanda!

Sally, van Frank & Linda, deed het ook prima. Zij kreeg voor de 3e keer een 1 Uitmuntend. Van harte!

Gaan wij nog showen? Hmmmm... voorlopig niet. Ik wilde nu geen risico lopen met de kleintjes hier in huis. Kattenshows zijn natuurlijk dé plek waar je een of andere besmetting op kunt lopen. Voor de showkatten vaak niet zo dramatisch, maar voor kittens van 8 weken kan zoiets heel vervelende gevolgen hebben. Je moet de kat niet op het spek binden. Ik denk dat ik pas in het najaar weer eens naar een show ga, ben niet zo'n shower ;)

A.s. dinsdag zijn de kleintjes alweer 8 weken oud...
Het gaat ze heel goed. Heel erg speels en ondernemend... Lief... En ze hebben nog iets mee: ze zijn erg mooi (vinden wij).

's Nachts slapen ze lekker met mamma in de kittenkamer, hoewel mams liever elders zou verblijven, en 's ochtends mogen ze naar beneden verhuizen. Lekker in de kittenren... Eten, drinken, spelen en slapen... Oh, en Jazz pesten natuurlijk! Veilig vanachter glas meppen ze naar zijn tong, die hij in de hoeken van de ren steekt om ze te likken. Komisch... Vooral Lulu is er érg goed in.

Tegen een uur of 10 's avonds worden ze wat onrustig, gaan miauwen en volgens ons betekent dit 'kittenkamer-tijd'. We brengen ze in ieder geval naar hun kamertje, waar ze meteen los gaan. We hebben een soort van parcours voor ze uitgezet, het lijkt wel apenkooi: krabpaal, tafeltje, stapel dekens, krabpaal, tunnel en dan zijn ze weer bij het begin. Ze vinden het fantastisch! Rennen als dolle cavia's achter elkaar aan, jumpen, koprollen, klimmen... Niks is ze te gek. Je kunt er echt uren naar kijken.

Verder goed nieuws over het oogje van Tippy: de vlek krimpt. Vol op de pupil zit nog een lelijke grijze streep, maar voor de rest kun je nu het al oranje kleurende oogje met pupil zien. Een pak van ons hart, want wat zou het zonde zijn als dit leuke, mooie en lieve poesje zo gehavend door het leven zou moeten. Ze kan sinds deze week ook goed diepte schatten, een teken dat het zicht verbetert. We hopen dat de overgebleven vlek ook snel zal verdwijnen.

Wat nieuwe baasjes betreft gaat het minder vlot... Alleen Britt mag zich verheugen in een nieuw baasje (Zwitserland) en er is een grote kans dat Tippy hier blijft. Hangt een beetje van het herstel af... Hele leuke, enthousiaste reacties op Lulu, Dinky en Willy, dat wel. Nu nog doorgehakte knopen :)

Je zou bijna vergeten dat er buiten de kittens nog andere katjes ons huis bevolken... het gaat immers altijd over die kleintjes. Tja, daar ligt natuurlijk ook de focus op. Niet helemaal eerlijk, want de grote jongens en meiden zijn ook leuk!

Ja, die zijn leuk! Clarence op dit moment iets minder, want die jaagt, jaagt en jaagt (op de dames). Tot vervelens toe, maar goed... het is een volwassen kater, dus daar doe je weinig aan. Hij is vrij tolerant naar de anderen toe (behalve met de oude Joy (HTK), vandaar dat ik schrijf 'vrij tolerant') en sproeit niet, dus is het allemaal nog acceptabel. En met de heren is hij natuurlijk geweldig! Hij speelt met Teckel Jazz en jonge heer Cooper, heel leuk om te zien.

Met name 's ochtends is het hier een feestje met de dames onderling en dan bedoel ik Zsa Zsu en haar dochters Tutti en Luna. Helaas doet Didi niet mee, maar die moet natuurlijk ook nog een beetje bijkomen van het nestje. Qua aard is ze ook een tikkie anders... Zsa Zsu, Tutti en Luna racen achter elkaar aan. Achter de bank langs, door de kamer... het is echt zo leuk hoe die met elkaar omgaan. Echt mamma met de kids of zo... Cooper mag ook meedoen, wat hij ook geregeld doet.

Tja... Cooper... Wat is dat een lieverd, zeg! Hij is echt heel erg op mensen gericht. Is altijd in onze buurt te vinden, vraagt vocaal en kopjes gevend onze aandacht en ligt graag bij mij op schoot, hoewel hij niet echt zitvlees heeft... Natuurlijk gaat ook hij straks veranderen, als de hormonen op gaan spelen, vandaar dat we er op dit moment dubbel en dwars van genieten. Hij is dol op ons maar ook op Luna, die natuurlijk maar een maandje ouder is...

Luna is ook leuk... kun je niet omheen. Ze is misschien niet de mooiste kat die we hebben met haar kleine koppie en haar slanke lijf (immers homozygoot), maar ze is wel ontzettend grappig. Ons kleine aapje... Luna is er eentje die streken uithaalt, super behendig, snel... Luna is ook de grootste crime voor Bono, onze kanarie. Alle katten klimmen op zijn kooi, maar Luna doet dat als een luipaard met een snelle aanval op het eind. Daarna ligt ze loerend op de kooi om echt te meppen als Bono in de buurt is. Bono's grote zitstok is om die reden al wat lager in de kooi geplaatst en zijn badje hangt alleen nog aan de kooi als ik er bovenop zit om het in de gaten te houden. Met de andere katten aan of op zijn kooi gaat Bono lekker verder met zijn leventje, maar met Luna in de buurt is hij onrustig... Lekker ding, die Luna.......................

Over een poosje gaan ook de kleintjes deel uit maken van deze groep... Nu worden ze soms begroet en besnuffeld door de andere katten, maar als ze straks niet meer in de kittenren zitten en gewoon vrij door het hele huis banjeren gaan ze echt meedraaien in de groep. Dat wordt dikke pret, zeker weten :)

De kittens van Clarence & Didi gaan richting de 6 weken...
Het gaat ze heel goed. Sinds woensdag zijn ze overdag beneden in de kittenren van plexiglas. Zo kunnen ze alles zien maar zijn ze toch veilig voor de lompe Jazz, bovendien is het achter glas tochtvrij. Er staat een kattenbakje in, een zacht mandje met fleecedeken en de pluchen tunnel in de vorm van een vis. Die vis is favoriet als slaapplek. Beschut en lekker warm! Ze krijgen in de ren geregeld visite van pappa en mamma en Zsa Zsu. Cooper heeft zich ook al eens in de ren gehesen, maar de anderen bekijken de kleintjes door het glas.

Al een tijdje eten ze zelfstandig vlees, brokjes en kittenmelk, maar Tippy eet pas sinds gisteren vanaf een schoteltje. Eerder moest ik het in mijn handen nemen om haar te voeren en de melk met een voederspuitje toedienen. Waarom? Misschien omdat ze iets moeilijker diepte kan schatten met het wazige oogje? Maar misschien ook wel omdat eten ineens moest van een hard voorwerp... tepels en handen zijn immers zacht. Figaro, een katertje uit het 1ste nest, had dat ook een poosje. Maar goed, ze heeft de smaak inmiddels te pakken.

Dinky, Britt, Lulu, Willy en Tippy zijn ongelooflijke schatjes! Dat is zeker... Als je ze oppakt om te knuffelen, aaien ze je gezicht met hun pootjes en krijg je likjes. In handen voelen ze zich zo vertrouwd... Ze zijn heel erg speels en dat zie je met name in de kittenkamer, waar ze 's avonds laat tot 's morgens een uur of 10, 11 verblijven. Daar rennen ze de kamer door, klimmen ze overal op en hangen in de krabpaal. Dolle pret, zo met z'n vijven. De ren is natuurlijk kleiner, maar ook daar spelen ze veel met elkaar...zij het wat rustiger :) Die ren is toch maar van korte duur... over een paar weekjes springen ze er met gemak uit. Dan mag Teckeltje Jazz z'n borst nat maken, ha ha!

Didi's kleintjes groeien nu goed en zijn aan een inhaalslag bezig. We voeden ze nu met kittenmousse, geweekte brokjes en kittenmelk. Ook mamma Didi voedt ze nog, met name 's nachts.

De werpkist staat de hele dag open en daar maken de kleintjes dankbaar gebruik van. Ze racen af en toe door de kamer, klimmen in de krabpaal, maken gebruik van het kittenkattebakje en verkennen alles wat er in die kamer staat. Heel grappig... met regelmaat flitsen ze je links en rechts voorbij als kirrende cavia's.

Tippy had een kleine terugval met haar oogje... Het leek ineens weer meer blauwwit, ondoorzichtig en gezwollen. Kan door het voer gekomen zijn wat ik ineens in haar oogje ontdekte... tja, echt netjes eten ze niet, ha ha! Maar goed, inmiddels ziet het er weer wat beter uit.

Ook nieuws over Britt (foto)... Zij heeft een nieuw baasje gevonden in het zuiden van Zwitserland. Haar baasje stuurde al enthousiast een fotootje van de krabpaal die ze gaat krijgen: een kasteel :)  We denken dat ze begin maart het saaie Lelystad gaat verruilen voor Lugano.

Vanmiddag gaan de kleintjes voor het eerst de kittenren in de woonkamer verkennen. Kunnen ze - vanachter 'glas' - ook eens kennismaken met die blaffer, Jazz.

Mijn nachten wakend naast de werpkist zijn geteld... Kleine terroristen zijn het! Aankomende nacht verhuis ik na 5 weken kattenkamer naar mijn eigen bedje.

Sinds gisteren zijn de kleintjes 's nachts niet meer tevreden met een afgesloten werpkist... Je kunt het proberen, maar een handig hupje en ze zijn er uit. Terug zetten heeft geen zin, want ze blijven huppen en zijn weer vrij. Ik weet er sinds vannacht alles van!

Na veel gedoe heb ik Didi de kamer uit gestuurd, die bleef miauwen...wilde gewoon weg, die kamer uit. De kleintjes waren goed gevoed, de kamer lekker op temperatuur, dus wegwezen! Ik ben nog even wakker gebleven, speelde met de kleintjes en gaf ze nog wat melk. Daarna zochten ze allemaal braaf de werpkist op en gingen slapen, dicht tegen elkaar aan. Hè, hè... eindelijk rust. Ook ik ging slapen. Dat ging goed tot ergens heel vroeg in de ochtend. Dinky zat ineens bovenop me. Lekker laten zitten, dacht ik toen....

Tja, ze bleef zitten maar toch kon ik mijn rust wel vergeten. Willy had mijn opgeheven hoofd ontdekt en besloot daar maar eens aan te krabben. Wie weet kwam mensenmamma overeind voor wat lekkers... Ineens was Tippy er ook, ook zij zette haar scherpe nageltjes in mijn wangen. Lulu en Britt beten in mijn vingers, misschien kwam daar melk uit... je weet het maar nooit. Oké, oké.... jullie winnen! Ik zette met m'n slaperige hoofd een bakje Royal Canin Babycat neer en verdeelde de kittenmelk uit het thermosflesje over twee schoteltjes.... Ze gingen eten... Ik dommelde weer in.

Als je denkt dat ik rust kreeg.... NEE. Ineens zat Dinky weer op me, tuurde naar me. De anderen, behalve Willy die aan de wandel was (hoe toepasselijk zijn naam: Willy Walkabout, ha ha), nestelden zich in mijn armen. Uiteindelijk Willy en Dinky er ook maar bij gepakt en zo dommelden we met zijn allen nog een poosje. Met de nadruk op 'een poosje', want ineens werden we opgeschrikt door Robbie Williams die me wakker zong... Alle katjes in actie, weer nageltjes in m'n wang. Opstaan!

Ik eruit, mamma Didi erin. Zij is gaan voeden en ik ben koffie gaan drinken. Eerst even bijkomen... De conclusie na deze nacht: terug naar m'n eigen bed.

Ach jee, wat zijn het schatjes... de kittens van Clarence en Didi. Ik ben natuurlijk voor een groot deel hun mamma en dat merk je meteen. Ze zijn heel erg op mensen gericht, hoewel een roepende mamma Didi het nog altijd wint van mensenmamma Martie ;) Ze klimmen over je heen, spelen met je, gaan bij je liggen slapen. Kom je de kamer in om ze te voeden, dan hoeven ze je maar te zien of ze blèren de hele tent bij elkaar tot ze aan de beurt zijn geweest, ha ha...

Mamma Didi doet een aantal voedingen, maar we weten niet hoeveel melk ze geeft. Ze krijgen daarom van ons nu 4 of 5 maaltijden: 1 vleesmaaltijd en 3 of 4 melkvoedingen, afhankelijk van hoe vaak Didi bij haar baby's is geweest. Het voeden werpt nu z'n vruchten af, ze zijn steviger gaan groeien.

Met de oogjes gaat het al een stuk beter, met dank aan de zalf. Ook Tippy's oogje klaart meer en meer op. Dat zie je vooral goed als er niet teveel licht op valt. Het is wel grappig.... door de intensieve verzorging van haar oogje is Tippy onze dikke vriendin. Ze is een en al vertrouwen, geeft zich helemaal aan je over. Heel erg leuk is dat.

Het is nog een kwestie van dagen, denk ik, en dan houden we ze niet meer in de werpkist. Dinky (blue-point straight) en Lulu (blue curly) klimmen nu al uit de bak. Op het moment doen ze het alleen als ze voer willen, maar je kunt er op wachten dat ze het ook gaan doen om de wereld te verkennen. Ze lopen namelijk in ons bijzijn geregeld los, hebben inmiddels het grootste deel van de kittenkamer verkend en ook het speelgoed ontdekt...

Als ze constant uit de bak gaan klimmen, kunnen ze ook naar beneden in de kittenren. Ik schat dat dat volgende week gaat gebeuren...

(er staan trouwens weer nieuwe fotootjes op de kittenpagina!)

Ik ben vandaag met Dinky, Britt, Lulu, Willy & Tippy naar de dierenarts geweest. We hebben de storm getrotseerd...want jeetje, wat gaat het hier te keer! Met z'n vijven in de transportkoffer, lekker warm tegen de snugglesafe aan...

De dierenarts heeft van alle kittens de longen en hartjes beluisterd, keeltjes en neusjes bekeken, de oogjes bestudeerd en bij Tippy een contrasttest uitgevoerd. Alles prima in orde, op de plakoogjes van Dinky en Britt na. Daarvoor heb ik tubetjes zalf meegenomen.

Ook Tippy's oogje ziet er niet verkeerd uit. De pupil wordt vaag zichtbaar, wat betekent dat het hoornvlies meer helder wordt en ze ziet wel degelijk met het troebele oogje! De contrastvloeistof liet zien dat haar oogbol geen beschadiging heeft. Mogelijk heeft een tikje met een stomp voorwerp haar oogje een fikse bloeduitstorting op de oogbol gegeven: het ondoorzichtige hoornvlies. Kan door een pootje zijn gebeurd... Zo'n trauma heelt langzaam, heel erg langzaam, dus we moeten geduld hebben als we een compleet helder oogje willen zien. Het belangrijkste is dat ze geen pijn heeft en gewoon kan zien.

De groei gaat wat traag, misschien wat trager dan gewoonlijk, maar gezien hun conditie en het feit dat van terugval geen sprake is ziet de dierenarts hierin niks verontrustends. Gewoon doen wat we doen en dat is op dit moment bijvoeden met melk en 1x per dag een vleesmaaltijd (mousse). Als ik denk dat ze eraan toe zijn, worden dat meerdere vleesmaaltijden en tegen die tijd zullen ze ook wel brokjes eten. Ze hebben al tandjes, dus lang zal dat niet meer duren.

Kortom: het is een prima gezond nestje met een uitstekende ontwikkeling van vaardigheden, hoe klein ze ook zijn.

Morgen om kwart over één staan we op de stoep van onze (nieuwe) dierenarts. Ik ga er naar toe voor controle van Tippy's oogje en de hele club gaat mee. Bij Dinky en Britt kleven de oogjes nog geregeld dicht, vandaar... Ze moet er gewoon even naar kijken en als we dan toch bezig zijn kunnen Willy en Lulu ook wel mee. Lekker gezellig samen in de transportbox met kruik...

Hoe het er voor staat met Tippy's oogje? Ik vind het nog een beetje moeilijk te beoordelen, maar ik heb het idee dat ik bij daglicht toch steeds duidelijker een pupil zie en iets iriskleur. Dat dacht ik 's avonds al steeds, maar bij daglicht leek het dan weer een ondoorzichtige blauwwitte bol. Sinds gisteren meen ik toch weer meer helderheid te zien, maar zeker weten doe ik het ook niet en de zalf is op... Tijd voor een controle en eventueel een nieuwe tube.

Morgen meer nieuws dus...

We wensen iedereen die dit leest een heel gelukkig, gezond 2012! We hopen op een jaar waarin menselijkheid, tolerantie en respect het weer gaan winnen van het zo overheersende geld.

Oudjaarsdag 2011... tja... persoonlijk ben ik niet zo'n feestvierder. We gaan bijna ieder jaar bij vrienden eten, in gezelschap van Teckeltje Jazz, en rijden tegen twaalven weer naar huis zodat de andere dieren niet alleen zijn als het geweld losbarst. Dit jaar kon dat niet, want er zijn kittens... Ze zijn weliswaar 3,5 week oud, maar we moeten waken voor het gesleep van Didi, ze worden bijgevoerd en het oogje van Tippy heeft zorg nodig. Dus maakten we ons op voor een rustig avondje thuis. Ik had zelf appelflappen gebakken en die zijn nu allemaal op, ha ha!

Vuurwerk... zelf hadden we niks in huis, maar we wonen in een 'knallende buurt'. Niet de rijkste buurt, maar er gaat wel voor honderden misschien wel duizenden euro's de lucht in... Voor dieren niet zo fijn. Oude Joy, onze HTK die nog vrij buiten mag rondlopen, was al sinds donderdagnacht binnen. Vorig jaar waren we daarmee aan de late kant en toen was ze doodsbang 4 dagen zoek... nooit meer dus!  Ze vond het niks, maar schikte zich. De anderen leek het geknal niks te deren, tot het na twaalven écht los ging. Toen vertrokken ze toch richting zolder... Didi zat bij haar kittens, maar ik had niet de indruk dat ze onder de indruk was van het vuurwerk.

Jazz is een ander verhaal... Hij is als pup getraind om vuurwerk niet eng te vinden, maar toen we eens liepen te shoppen (nog voor Kerst) werd een astronaut onze kant opgegooid en sindsdien trilt hij als een blad aan de boom bij geknal. Het liefst kruipt hij op schoot of achter onze benen... Moet zeggen dat hij gisteravond bij ons kwam zitten toen we door de achterdeur naar het vuurwerk stonden te kijken, heel dapper... hij trilde niet, alleen zijn staartje droeg hij naar beneden.

We zijn er weer heelhuids doorheen gekomen ;) De eerste ochtend van het jaar 2012 begon voor mij met een kitten met mamma op mijn kussen. Mooier kan een jaar toch niet beginnen?