Vandaag zijn de kleintjes van Didi 3 weken en 2 dagen oud. Het zijn met recht ukkies, ieniemienie wezentjes, maar hun vaardigheden doen niet onder voor die van grotere, zwaardere kittens. Integendeel zelfs, zou ik zeggen. Ze kijken bijdehand de wereld in, spelen, spinnen, waggelen... Ze groeien wel, hoor, maar het zou beter kunnen... vandaar dat ik ze toch bijvoer. Met melk nog, want de vleesmousse is nog een beetje te hoog gegrepen voor ze. Ze willen weliswaar niet meer het zuigflesje accepteren, maar er is nog altijd het voederspuitje. Een klein speentje eraan en druppelen maar... ze likken het zo op. Het vergt wat handigheid en geduld, maar dat heb ik inmiddels genoeg.

Omdat Didi geen supermoeder is, nog steeds af en toe met kittens sleept, kennelijk ook weinig melk geeft en alleen kontjes lijkt te poetsen, heb ik veel taken op me genomen. Ik maak oogjes en snoetjes schoon, zalf Tippy's oogje, knuffel ze, speel met ze, voed ze een paar keer per dag en slaap nog altijd trouw naast de werpkist. Dat doe ik dus al bijna 4 weken, maar goed... inmiddels ben ik dat gewend. Het resultaat is dat ze meer op mensen gericht zijn dan de kittens van de vorige nesten, tenminste... zo lijkt het. Edwin en ik knuffelen en spelen wat af met ze... ze komen dus helemaal niks tekort, maar het is wel eens en nooit weer met Didi als mamma!

Het oogje van Tippy is nog steeds troebel, maar ze houdt het open en er komt ook geen pus uit. Vandaag stoppen we dus even met zalven, eens kijken wat het resultaat is. Soms werkt een oogzalf verdere genezing een beetje tegen, dus we hopen op verdere genezing zónder zalf. Wordt het weer slechter, dan komt de tube er weer aan te pas. Het is nog altijd een raadsel wat er nu eigenlijk met dit oogje is gebeurd. Nu kan een krasje al genoeg zijn, maar dit keer dan met heel ernstige gevolgen. Balen hoor...

Vandaag gaan we weer individuele fotootjes van het stel maken. Daarop kun je duidelijk zien dat het al hele katjes worden. Klein maar fijn, want ondanks het stroeve gedoe rond dit nestje vind ik het heel mooie, lieve kittens. Het meest gelijkmatige nestje wat we tot nu toe hebben gehad. Het zal wel een heel gedoe worden, want ze zijn heel levendig en ondernemend. Het zal wel een paar keer over moeten, ha ha.

Na een week intensief zalven maak ik me zorgen over Tippy's oogje. Ik heb het verschijnsel wel eens eerder meegemaakt, een ondoorzichtig (beschadigd) hoornvlies, maar dan bij een pup en dat herstelde volledig. Dat beestje had zelfs last van zweren op het hoornvlies, iets wat Tippy niet heeft... ik had dus goede hoop, maar die hoop slinkt.

Kneep ze maar met het oog... Traande het maar flink... Dat denk ik nu, maar Tippy heeft haar oogje gewoon open en het traant of ettert niet. Het is gewoon blauwwit en een beetje meer opgebold, that's it. Tippy speelt, rollebolt en lijkt er totaal geen hinder van te ondervinden. Dat is op zich nog een geluk, maar het is wel waarom ik zo langzamerhand denk dat het blijvend is.

Afgelopen week testte ik of ze nog wel iets ziet... Eén oogje hield ik afgedekt en in het aangedane oogje scheen ik een lichtje. Telkens als ik dat deed, kneep ze haar zere oogje dicht. Haalde ik het lampje weg, dan deed ze haar oogje weer open... Je zou zweren dat ze dus in ieder geval licht moet zien. Dan is er weer even hoop, maar als je de volgende ochtend dat lichtblauwe oogje ziet....zonder enige verbetering, dan is die hoop alweer weg.

Om de paar uur zalf ik het oogje. Een precies werkje, want die kleine zit geen moment stil. Het is al een dikke week Tippy, Tippy en nog eens Tippy wat de klok slaat. Ze vindt het prachtig, speelt met m'n vingers, rekt zich eens uit en valt in mijn handen in slaap... Als ik haar bij de anderen zet, wordt ze wakker en jammert: ze wil weer terug in mijn handen. Ach jee, het stumpertje... Ik heb met haar te doen. Ik kan alleen maar volhouden en hopen op een wondertje.

Soms heb je poezen die niet in de wieg zijn gelegd om jongen groot te brengen... Oude Joy, onze HTK, is er zo eentje en we beginnen zo langzamerhand te denken dat Didi ook zo'n poes is. Ze voedt ze, maar daar houdt het ook wel zo'n beetje op. Op wat poetsen na dan, maar daarin kan ze niet tippen aan Zsa Zsu.

Je raadt het al: ik ben nog steeds niet naar m'n eigen bedje verhuisd... Didi had het slepen gestaakt, maar is er helaas weer mee begonnen. Als Didi uit de kamer wil, begint ze soms met kittens te slepen en vanmorgen presteerde ze het om me om kwart voor 4 te wekken omdat ze weg wilde. Ik zette vervolgens de deur op een kier, ging weer verder dommelen in gezelschap van Tutti, Luna, Zsa Zsu, Clarence en Cooper... Toen ik op moest staan, rond kwart over 6, verliet het hele stel de kamer en huppelde Didi weer binnen om vervolgens Dinky op te pakken en met haar in de bek de kamer weer te verlaten....op weg naar de trap. Gelukkig legde ze de ukkepuk even neer, zodat ik Dinky weer op kon pakken en terug kon leggen bij haar broertje en zusjes. Moeder Didi heb ik toen ook maar de kamer ingeloodst en de deur gesloten. Ik moest immers werken...

Het slepen is niet het enige minpuntje... Didi gaat alleen even bij haar kittens liggen als ze ze wil voeden, dat doet ze dan wel weer op tijd, maar Zsa Zsu lag de eerste twee weken vaak knus bij de kleintjes en Didi doet dat niet. Zij gaat op de werpkist liggen en als de interne wekker gaat, stapt ze bij haar kindertjes in de bak. Ze poetst ze een beetje en voedt ze, maar als dat is geschied is Didi weer foetsie. Het liefst alleen maar soms met 1 of 2 kittens. Het is dus oppassen geblazen. Gelukkig werk ik maar 2x 2 uurtjes per dag, waardoor ik scherp kan controleren.

De kleintjes groeien gelukkig goed, zijn heel tevreden. Spinnen vaak, spelen soms al een beetje en ze beginnen wat te scharrelen. De oogjes zijn nu open. Helaas heeft Tippy, het lilac meisje, iets in haar linkeroogje gekregen en daarbij een beschadiging aan het hoornvlies opgelopen. Hierdoor is haar oogje nu eng blauw/wit en moet het per dag vele keren worden gezalfd. Het blijft gelukkig wel goed open, ze knijpt er niet mee, maar gisteren en eergisteren was het eng gezwollen.... echt zo'n ietwat uitpuilend kikkeroogje. Daarnet zag ik dat de zwelling al minder is, nu moet alleen de 'bloeduitstorting' nog weg en dat kan wel even duren. Als het goed is, verdwijnt die vlek helemaal. Om de drie uur zalf ik...

Je ziet het.... soms vraagt het grootbrengen van een nestje iets meer van je als fokker. In dit geval hoofdzakelijk dankzij mamma-poes....

Allereerst: er staan individuele fotootjes van de kittens op de kittenpagina (even op de grijze banner klikken...)!

Het gaat erg goed met de kittens en hun mamma. Zoals de foto laat zien, gaan de oogjes al open. Britt geeft ons een vette knipoog ;)  De navelstrengetjes zijn er ook afgevallen, behalve bij Lulu dan...

Dinky, Britt, Lulu, Willy en Tippy zijn in een week tijd flink in gewicht toegenomen, toe te schrijven aan de laatste dagen want het begin liep wat stroef. Ze groeien nu zeg maar tussen de 10 en 20 gram per dag, dus dat gaat erg goed. Komt natuurlijk ook omdat er niet meer met ze wordt gesleept en ze hun eigen warmte beter kunnen vasthouden, waardoor ze minder energie verbruiken.

Ik slaap trouwens nog steeds naast de werpkist... A.s. zaterdagnacht verhuis ik naar m'n eigen bed. Dan heb ik lang genoeg gewaakt om erop toe te zien dat Didi de kittens laat liggen. Het plaatsen van de opvouwbare canvas bench IN de werpkist was de oplossing, want sinds we dat zo hebben opgelost heeft Didi niet meer gesleept. Ik hoop natuurlijk dat mijn verhuizing geen roet in het eten gooit. Didi vindt mijn aanwezigheid nogal gezellig namelijk :)

We zullen zien...

Doordat ik doodmoe was, kwam ik niet aan het bedenken van namen toe. De kleintjes gingen even als mr. en mrs. x-jes door het leven. Als nummers eigenlijk... Maar goed, nu de kittens goed groeien en mamma Didi het slepen heeft gestaakt kan ik wat bijslapen en zo ook weer nadenken :)

Laat ik beginnen met het lilac-point katertje... Deze kleine man zal straks officieel 'Fair and Square Willy Walkabout' heten (Aboriginal jongens gaan op walkabout om man te worden).
Zijn point-zusje, een lookalike van mamma Didi, krijgt een dubbel D: Fair and Square Doo-wop Dinky (doo-wop is een muziekgenre).
De beide blauwe dametjes heten respectievelijk 'Fair and Square Lil' Fox Lulu' (de kleinste van de twee... lil' staat voor little) en 'Fair and Square Bobby-sox Britt (bobby-socks was een bepaald soort sokje).
Blijft over het lilac poesje. Zij krijgt de naam ' Fair and Square Tippy Tigerfeet' mee.

Vanaf donderdag zijn Willy, Dinky, Lulu, Britt en Tippy wekelijks te volgen door individuele foto's die Edwin weer van ze gaat maken.

Gisteren meldde ik al dat Didi en kittens in een opvouwbare bench zouden slapen, afgesloten... Tegen de nacht zou het hele stel overgeheveld worden, maar dat hebben we anders gedaan. Al eerder op de dag zijn de kittens in de bench gelegd en deze bench is IN de werpkist geplaatst. Het geheel is tegen de voorklep van de werpkist geschoven, die is voor de helft open en zo heeft Didi een spleetje om in- en uit te stappen. Het is een heel beschut plekje en ze vond het een prettig plekje, want ze is niet meer gaan slepen... (we houden de vingers gekruisd, want met Didi weet je het niet....).

Voor de veiligheid en een goede nachtrust was het de bedoeling dat de bench zou worden dicht geritst, maar dit is mislukt. Didi ging als een bezetene krabben om er uit te komen... Bench dus maar weer open, op hoop van zegen. Bij het uitstappen moet ze over mijn matras met dekbed, dus ik hoopte wakker te worden als ze zou gaan slepen. Een wekker zette ik maar niet... Dat bleek ook niet nodig, want ik werd automatisch om de twee uur wakker, gluurde even in de werpkist om de kittens te tellen en dan sliep ik weer vrolijk verder. Maf hoor...zo'n ingebouwde klok ;)


Didi is wel een paar keer uit de bench geweest, maar ging dan op de kist liggen dommelen om bij een paar kikken van de kleintjes meteen weer in de bench te gaan liggen. Dat deed ze heel goed. Ze heeft haar baby's keurig in de bench laten liggen. Ook daarnet, na mijn taxirit, lagen ze nog keurig op de plek waar ze horen. Kennelijk wilde Didi een nog meer beschutte plek, misschien ook wat kleiner dan de werpkist. Zou kunnen, je hoort het wel eens vaker. Hoe dan ook, we hopen dat ze het slepen defenitief achter zich heeft gelaten.

Met de kittens gaat het trouwens erg goed. Ze liggen tevreden warm op een hoopje, soms hoor je ze spinnen. Nu gaan de haartjes ook groeien... Net nog even gekeken: het zijn toch echt vier poesjes en één katertje. Vandaag ga ik ze dus namen geven.

Omdat mamma Didi net toch even naar beneden wilde, heb ik kort de deur geopend en kwamen alle anderen voorzichtig een kijkje nemen. Ook Tutti was nu van de partij en zij heeft een hele poos op mijn matras gezeten om de kleintjes uitvoerig te bestuderen. Och jee, ze heeft weer een stel pleegkinderen straks...ha ha! Didi vindt bezoek trouwens erg gezellig, die kwam er wat later gezellig bij. Toen alle poezels uitgesnuffeld waren, loodste ik ze weer naar buiten en ging de deur weer toe. Mamma Didi ging haar kindertjes voeden.... rust.

De kittens van Didi hebben gelukkig de groei te pakken. Ik denk dat Didi's melkproduktie wat laat op gang kwam, maar zonder hulp van mij zijn de ukkies gegroeid en dat laat zien dat Didi nu genoeg melk geeft. De groei zit nu tussen de 7 tot 20 gram, prima dus. De zorgen zijn alleen nog niet verdwenen... Didi sleept namelijk nog steeds met haar kittens!

In eerste instantie sleepte ze de kittens achter de krabpaal om ze daar te voeden. Later splitste ze haar nestje op over twee locaties: een paar kittens in de werpkist en de anderen elders. Minder vaak dan in het begin, dat wel. Denken als een kat is nog niet zo makkelijk, zo blijkt. Het waarom is ons namelijk een raadsel.

Bij een voorjaars- of zomernestje zou slepen nog niet eens heel erg verontrustend zijn, maar het is winter en het huis is veel minder warm. Dit is een risico als een kitten buiten de warme werpkist belandt. In eerste instantie bracht ze één of meerdere kittens naar locatie 2 en dat was de Vari-kennel. Didi zelf gaat van de ene locatie naar de andere, maar als ze één locatie te lang links laat liggen bestaat natuurlijk de kans op onderkoeling. Ik doe m'n best de plekken te verwarmen, voorzie ze van een snugglesafe en een warme kruik...voor het geval dat, maar helaas heeft ze sinds gisteravond nóg een plek waar ze kittens brengt: het rode mandje naast de Vari-kennel...

Ik slaap naast de werpkist, dat doe ik nu al een dikke week en blijf ik doen.
Zeker tot volgend weekend... Omdat met name het nachtelijk gesleep risicovol is, zet ik de wekker om de twee uur. Als de wekker gaat, kijk ik even snel of alles nog oké is en ga weer verder slapen. 

De oplossing zou een kraamkooi voor moeder en kittens kunnen zijn. Eentje die goed afgesloten kan worden, maar helaas... die hebben we niet. Ik heb nu een opvouwbare (canvas) reisbench van Jazz opgesnord. Die heeft dezelfde buitenmaat als de Vari-kennel maar de binnenmaat is wat groter en de bench heeft een zij-, voor- en boveningang, wat het een stuk makkelijker maakt moeder en kittens te bereiken indien nodig. Vanavond tegen bedtijd hevel ik het complete nest over naar deze bench en sluit 'm af. Didi heeft 'm al bestudeerd, moet goedkomen...

Dat je er ook compleet naast kunt zitten met de geslachtsbepaling en je indruk van nest en/of individuele kittens blijkt dit keer bij het nestje van Didi...

Allereerst bleek dat ik er qua geslachten goed naast zat. De twee straights bleken meisjes, maar ik twijfelde bij de blauwe kittens en de lilac. Over de grootste uit dit nest geen twijfel, dat is een kater (lilac-point). Waarom ik de plank zo mis sloeg? Ik denk door het formaat kittens. Het verschil kun je bijna niet zien. Ze kregen bewust nog geen namen, want er was al twijfel... Nu niet meer trouwens: de andere kittens zijn poesjes, dus kunnen we na gaan denken over namen.

Verder dacht ik dat alle kittens prima in orde waren, maar helaas... dit bleek niet het geval. Het eerstgeboren meisje van 77 gram, laat ik haar maar Butterfly noemen..., bleek geen anusopening te hebben. Er zat een vlies voor, zoiets gaat dan fout in de ontwikkeling van het embryo... Zo'n vlies is het punt nog niet echt, want dit kun je verwijderen, maar helaas had Butterfly een open verbinding van endeldarm met vagina. De ontlasting kwam dus via de vagina naar buiten... Heel sneu, want zoiets is bij zo'n kleine ukkepuk niet te verhelpen en het zo laten kan ook niet, want het zorgt voor ontstekingen aan baarmoeder, darmen, etc. en incontinentie. Heel triest, maar ik heb haar vandaag om 12 uur in laten slapen...

De anderen liggen lekker bij mamma, gaan op dit moment goed, al voer ik ze wel bij. Didi heeft wel melk, want de kittens liggen er tevreden bij, maar ik heb twijfels over de hoeveelheid melk die ze produceert. In mijn ogen groeien de kleintjes veel te weinig. Beter het zekere voor het onzekere. De komende dagen zal blijken of mijn gevoel hierover klopt.

We zijn de voedingen goed doorgekomen... Wel zwaar als je 's ochtends om 7 uur weer in de auto moet zitten en je de hele nacht om de twee uur 6 bekkies moest vullen, maar de adrenaline houdt je op de been. Ik heb iets korter dan 16 uur aangehouden. Vanochtend om kwart voor 7 heb ik alle kittens bij mamma Didi gelegd. Daar gingen ze meteen op zoek naar een tepel, ik ging dus met een gerust hart de deur uit. Man Edwin hield trouwens de wacht, kon prima allemaal.

Toen ik terug kwam vertelde hij dat Didi aan de lopende band met kittens was gaan slepen... Ze bracht er steeds 1 of 2 achter de krabpaal om ze daar te voeden. In de werpkist zelf leek ze zich geen raad te weten. Ze ging wat over de kittens heen hangen, maar relaxt liggen was er niet bij. Het zet je aan het denken.

Je moet je inleven in de kat... Waarom wilde ze weg? Wat wilde ze dan precies? In eerste instantie versleepte ik de werpkist naar de plek waar ze elke keer haar kittens bracht. De krabpaal werd gewoon iets naar voren geschoven. Maar nog kwam er geen rust. Nu propte ze de kittens onder de sidetable en zichzelf erbij... Tja, wat dan????

Ik dacht ineens aan bescherming en donker... dus maakte ik de werpkist dicht met het voorpaneel, zodat Didi alleen nog door het uitgezaagde kattenkopje kon kijken. Daar hing zelfs een stukje fleecedeken voor, zodat het een behaaglijk en veilig plekje werd. En zie daar: Didi bleef liggen!

Wat later checkte Edwin of ze er nog lag en hoe. Hè, hè... ze lag keurig gestrekt en liet de kittens allemaal drinken. Een paar uurtjes later ging ik nog eens kijken en gelukkig lag ze er nog steeds. De kittens lagen lekker aan haar tepels. Probleem (hoop ik) opgelost.

Als er nog eens iets is: gewoon denken als een kat ;)

Gisteravond om half 7 heb ik mijn baas gebeld... Of iemand mijn dienst van vandaag zou kunnen draaien, want ik verwachtte een bevalling. Didi had uitvloeiïng, zocht om een plekje... dat vertelde me genoeg. Gelukkig geen probleem, ik zou in alle rust Didi kunnen bijstaan.

Ik sliep voor de 3e nacht met Didi in de kattenkamer en dat werd weer een rustige nacht, tot ze me vanochtend miauwend wekte... Ik loodste haar in de werpkist en aaide haar. Ze spinde... bleef braaf liggen en zo zaten we tot kwart voor 11. Na een paar keer persen werd een klein kitten geboren, een pointje... een katertje van 77 gram. Ik vergat eerst te kijken of het een krullenbol was of een straight... Pas bij nummer 2, een point poesje van 94 gram, zag ik dat het twee straights betrof.

Didi ging na de geboorte van de tweede achter de krabpaal liggen en nam haar rust. Ik had al gevoeld en ontdekt dat er meer moesten komen, dus ik nam een kop koffie, hield de kittens gescheiden van mamma en wachtte af. Na een paar uurtjes heb ik de twee hummeltjes gevoed. Mamma nam nog steeds rust, maar toen ze onrustig werd loodste ik haar richting werpkist. Om half 4 kwam kitten nr. 3: een blauw poesje van 78 gram (eerst dacht ik dat ze lilac was). Ze werd tien minuten later gevolgd door nog een blauw poesje (94 gram).

Om 16.15 uur lag Didi achter de krabpaal en daar kwam nummer 5 ter wereld, die ik dus niet verwacht had.... Jeetje, toch 5 kittens! Dit was een point katertje, de zwaarste van het stel: 102 gram. Didi en baby werden naar de werpkist getild. Daar hees ik Didi in een nylon kous, dit om te voorkomen dat de kittens zouden drinken, want ook dit nestje is er eentje van een vader met bloedgroep A en een mams met bloedgroep B waardoor je ze de eerste 16 uur met de hand moet voeden.

Zo'n nylon kous om je lijf voelt gek en Didi bewoog zich een beetje raar. Daarom had ik even niet in de gaten dat er wéér een kitten werd geboren! Nooit verwacht: 6 kittens! Het laatste kitten, 91 gram, was een lilac katertje. Tjonge... De andere 5 hadden inmiddels al meerdere keren gedronken en dus kreeg deze kleine vent ook maar meteen wat. Ook hij dronk als een tierelier, geen zorgen dus.

Na een geboorte waarvoor ze ruimschoots haar tijd nam (van 10.45 tot 16.45 uur) viel Didi, na eerst nog een flinke poetsbeurt van eigen lijf en die van de ukkies, in een diepe slaap. Ze zag er tevreden uit, ons trotse moedertje....

We zijn nu een paar uurtjes verder, een paar voedingen ook. Het gaat lekker met de kleintjes. Actieve drinkers, best krachtig voor hun formaat... De twee eerstgeboren mogen om kwart voor 2 bij mamma gaan drinken, de andere vier allemaal krullenbollen trouwens) moeten het nog even doen met surrogaat-mamma Martie en wat kunstmelk.
Morgenochtend om half 8 gaan ze ook bij hun echte mamma drinken, dan is het gevaar van de verschillende bloedgroepen en antistoffen geweken.

We gaan weer een heerlijke tijd tegemoet!