We zijn geveld door de griep, en flink! Maar goed, Cooper had een afspraak bij de dierenarts en dus heb ik hem al puffend, piepend, snotterend en zwetend naar de praktijk gebracht. Die Cooper... hij is vandaag gecastreerd.

Tegen twaalven heb ik gebeld hoe het met hem ging. Prima. Meneer zat alweer rechtop, was wat in 't rond aan het kijken. We spraken af dat ik hem kwart voor drie zou kunnen halen.

Om kwart voor drie was ik bij de praktijk. Eerst nog even wat besproken rond de tandjes van de man en daarna naar zijn verblijf. Daar zat ie...de praatjesmaker. "Hij zit de hele tijd tegen ons te kletsen", zei de dierenarts. "Maar nu wil hij graag naar huis, heel graag.".

Thuis wilde ik hem in de kittenkamer opsluiten om hem enigszins te beschermen tegen zijn huisgenoten, hij rook immers 'vies' en daar kunnen ze gek op reageren, maar meneer gaf aan dat hij dat heel verdrietig vond. Enfin, deur maar open dan en daar kwam de hele horde... Allemaal even snuffelen. Didi, de kittens, Clarence... Cooper liep op Clarence af en gaf hem kopjes. Die rook eens onder Cooper's staart en vond het wel prima. Ze vonden het allemaal wel prima.

Cooper ging mee naar beneden, maar hij kon duidelijk zijn draai niet vinden. Hier even liggen, daar even liggen...wat om zich heen kijken... Hij moest duidelijk nog wat herstellen van de narcose. Werd hij ook nog even belaagd door Clarence... Hij ligt nu op schoot, half weggedoken in mijn vest. Kan hij lekker doezelen...

Och, wat heb ik zitten dubben wat te doen met "zorgenkindje" Tippy. Was zo verknocht geraakt aan 'blinde vink', zoals ik haar (liefkozend bedoeld) noemde, dat ik haar wilde houden. Niet dat dat wijsheid is, heb immers al twee dochters van Clarence, maar goed...

Met de kinken in de kabel - zoektocht naar een opvolger van Clarence door Cooper's uitsluiting - hebben we alles nog eens goed bekeken en bepaald dat Tippy eventueel mocht gaan. Doet wel zeer, hoor, en stiekem hoopte ik dat niemand het vrouwtje wilde hebben. Zelf werkte ze niet mee, want haar oogje werd (en wordt) beter en beter... En zie daar: Tippy gaat Britt vergezellen naar Lugano.

Oké...de knop moet nu om. Tippy gaat verhuizen. Zo'n dametje dat ik nooit zal vergeten....

De ochtend begon met 2 strijdende koppels: Clarence en Cooper én, tot mijn grote verbazing, Didi en Tutti... Heb Tutti nog nooit zo hard zien lopen... Arme ding, ik heb haar zelfs even moeten helpen om Didi van haar lijf te houden. Wat die nu zo ineens bezielde? Maar goed, de rust is weergekeerd.

Nou ja, de rust weergekeerd? Niet echt, hoor... Er denderen hier 5 kleintjes door het huis. Als ik thuis ben van m'n 1ste rondje werk, 's ochtends vroeg, mogen ze hun slaapkamertje verlaten en dit keer hadden ze mazzel: ik ben ziek thuis (grieperig en duizelig) én vroeg wakker. Het betekende nog eerder de vrijheid!

Tippy maakte er meteen gebruik van. Ik hoorde zachtjes miauwen, zo'n miauwtje van 'ik wil er af, maar ik kan het niet', en keek om me heen... Ja hoor! Madammeke zat pontificaal OP de vogelkooi. Ik had het kunnen weten dat zij het eerst die sprong zou wagen, want Tippy lijkt op de gekke Luna. Die zit daar ook altijd met evenveel enthousiasme vogeltjes te vangen... Tippy dus maar weer op de grond gezet. Vijf minuten later zat ze er weer...

Lulu, Britt, Willy en Dinky huppelen om me heen. Tippy zit op de keukenvloer en staart naar haar grote halfzus Luna, die nu kanariepiet Bono terroriseert. Hier moet ik misschien even een opmerking over maken, voor iedereen het zielig gaat vinden voor Bono: onze kanarie is het hebben van dakbewoners gewend en is er niet bang voor, alleen met Luna on top is hij waakzaam... Gelukkig houdt Luna het meestal snel voor gezien.

Ze hebben gegeten, ze hebben gespeeld... Nu is het tijd voor een dutje.

Het is al wat langer bekend, maar het hoefde nog niet de wereld in: met Cooper zal niet worden gefokt.... Heel, heel erg jammer!

Hoe dit nu allemaal kan? Cooper heeft een te grote ondervoorbeet en hierdoor naar buiten gegroeide hoektanden. Op bovenstaande foto is het niet te zien, het ontstond wat later, maar de onderste hoektanden vallen over de snorkussentjes en wijzen richting neus. We hebben hierover advies gevraagd aan zijn fokster. Showen kon ik weliswaar vergeten, maar hoe zit het met vererving? De fokster heeft het me afgeraden Cooper in te zetten voor de fok, vandaar dat hij volgende week maandag wordt gecastreerd. Ook zijn hoektanden zullen worden verwijderd.

We balen, zijn verdrietig... Er komt ergens dit jaar (hopen we) een ander katertje, dat is het punt niet. We balen omdat onze fokplannen in de soep lopen en we zijn verdrietig omdat we kater Clarence langer 'open' moeten houden en we hierdoor misschien Cooper wel moeten herplaatsen. Clarence is namelijk niet zo lief meer voor Cooper en castratie van Cooper biedt waarschijnlijk geen uitkomst. Doodzonde, heel triest... Cooper is namelijk beeldschoon en vreselijk lief. Ik kan er wel om janken.

Hoe onze plannen nu gaan worden? Ik heb even geen idee...

De kleintjes racen achter elkaar aan door de kamer... Een hoge rug, zijwaartse pasjes, een sprongetje met 4 pootjes in de lucht... Eentje spurt naar de krabpaal en klautert behendig tot aan het plafond. Wat later volgt een miauwtje, want erop is één ding...eraf is een ander ding en niet zo makkelijk als je zo klein bent. We zijn in zo'n geval behulpzaam en stappen op de bank om de kleine naar een iets lager gelegen mandje te begeleiden...  Het is genieten geblazen met het kleine spul!

Ze zijn nog een maandje hier... Dinky, Britt en Willy hebben al nieuwe baasjes gevonden. Tippy blijft na lang wikken en wegen (en vele discussies) bij ons wonen. Ons zorgenkindje wat geen zorgenkindje meer is... Dus alleen voor de kleine, oh zo lieve en mooie Lulu zoeken we nog een baasje. Er rust een optie op haar en ze is zaterdagavond bewonderd, maar ze is nog niet gereserveerd. Het is dus even afwachten of Lulu ook haar gouden mandje heeft gevonden. Moet zeggen: het meiske zit me niet in de weg :)  Ik ben helemaal gek op dit snoesje, want dat is ze. Lulu komt zo vaak een knuffeltje halen en ligt geregeld op schoot, zó lief...

Ach, je zou ze toch allemaal houden zeg... maar goed: dat kan niet. Als je begint met fokken weet je dat ze (bijna) allemaal zullen uitvliegen. Zelfs volwassen poezen en katers zul je soms moeten herplaatsen... Kan niet anders als je wilt blijven fokken en de groep harmonieus wilt houden. Af en toe moet dus die knop om.

Ik kijk nog eens naar de kleintjes... Willy zit naast me op een stoel, hij poetst z'n staartje. Dinky zit parmantig in de keuken te kijken, Lulu en Tippy liggen samen op een stoel en Britt beklimt de hoge krabpaal. 't Is tijd om te slapen. Heerlijk, zo'n leventje als kat. Maar ook: heerlijk, zo'n leven mét kat.

Eerst heel goed nieuws over nieuwe baasjes:
Dinky krijgt a.s. woensdag bezoek en mogelijk valt de visite als een blok voor dit mooie, lieve, vrolijke meisje. Manlief baalt, want hij is wég van de mooie Dinky en had haar stiekem misschien wel willen houden ;) Willy heeft ook zijn nieuwe bazinnetje gevonden, hij zal verhuizen naar Angelique in Capelle a.d. IJssel en krijgt er gezelschap van nog een paar vriendjes. Dus als het goed is, zoeken we alleen voor Lulu nog een gouden mandje...

En dan de grote wereld... Eergisteren wilde Dinky ineens uit de kittenren en deed dat gewoon: een sprongetje, balanceren op het randje en via de rieten stoel de grote wereld in. Ze stapte op Teckeltje Jazz af, wandelde rond alsof ze er al jaren liep en verkende vervolgens het hele huis. Even terugzetten leverde een luid miauw op en een nieuwe sprong... Dinky had besloten voortaan in de grote wereld te leven.

De andere kittens maakten geen aanstalten, die lagen lekker in de kittenren te slapen en leefden zich wel uit in de kattenkamer. Maar goed, het werd intussen wel tijd voor de directe confrontatie met Jazz. De kittens uit vorige nesten konden via het hekje voor de deur van de kattenkamer zélf vrijheid kiezen, maar dit nestje bewoont die kamer met gesloten deur. Dit vanwege de kou en een toch veel kouder huis, zo in de winter. De kittenren is een stuk hoger, dus moeten ze een handje worden geholpen als ze de sprong niet wagen... Gisteren hebben we daarom eerst Tippy maar 's buiten de ren gezet. Ook zij liep zonder angst op Jazz af en liet zijn opdringerige gedrag op haar afkomen. Daarna op onderzoek uit, jippie!

Toen dochter Manon er gisteravond was, hebben we de anderen ook de vrijheid gegeven. Geen centje pijn... Na een paar voorzichtige passen gingen ze spelen en uitdagen. Willy ging meteen z'n pappa uitdagen, heel komisch bewoog hij zich als een balletdanser om die grijze wolbaal heen. Clarence leek het ook wel grappig te vinden. Luna ging als een dolle met de kleintjes spelen, af en toe een beetje té dol. Haar moeten we soms een beetje afremmen. Zsa Zsu's staart moest eraan geloven, maar Zsa Zsu vindt alles best... die is zó lief. Het is trouwens heel mooi om te zien hoe die kleintjes meteen in de groep worden opgenomen.

Oké, eenmaal vrijheid blijft vrijheid. Dan is er geen houden meer aan. Toen vanochtend Didi de kattenkamer en haar kids mocht verlaten, huppelden de kleintjes meteen mee naar buiten. Je vindt ze nu overal :) Het betekent voor ons voorzichtig schuiven met de stoelen, rondlopen op sokken of zachte sloffen en uitkijken bij het sluiten van deuren. De rust keert pas weer als ze vanavond voor hun slaapje naar de kattenkamer verhuizen. Tot die tijd is het oppassen geblazen en vooral genieten!

De kleintjes liggen lekker te slapen na een ruig spelletje. Ze krijgen niks mee van buiten... van de koude, wonderschone witte wereld. Nederland is bedekt met sneeuw.

't Is erg koud. Lelystad lijkt de kroon te spannen met laatst een -22.9. Een nacht later was het -20 en nog steeds schiet het niet op. Berekoud is het gewoon... Er ligt ook veel sneeuw. In onze achtertuin lag er in korte tijd 18 cm.  Leuk met een laagbenig Teckeltje, ha ha! Dat is nu met recht een buikschuiver.

Koud of niet, een aantal katten vond dat het kattenluik, wat ze toegang verschaft tot hun kleine rennetje, geopend moest worden. Nou, toe dan maar... Tutti, Luna, Zsa Zsu en Cooper riepen 'joepie!' en gingen meteen kijken wat dat nou voor leuk spul was: sneeuw. Ze zijn op Cooper na kortharig, dus veel last ondervonden ze er niet van. Cooper daarentegen kwam zeiknat binnen. Maar het laat hem niet tegenhouden... Hij gaat nog geregeld even buiten kijken. Behalve 's avonds en 's nachts dan, dat vinden ze toch teveel van het goede en gelijk hebben ze.

Op het moment van schrijven banjert Zsa Zsu door het rennetje... Een mooi gezicht, die gitzwarte dikke beer in dat wit. Mijn gedachten dwalen een beetje af. Zou er een Elfstedentocht komen? Ben al een aantal jaren weg uit Friesland, maar bij het horen van het provinciale volkslied en beelden van barre schaatstochten borrelt het...merk ik dat het 'Fries zijn' er altijd in blijft zitten ;) De katten kijken me aan... je hoort ze bijna denken, zouden ze gedachten kunnen lezen?