Kneep ze maar met het oog... Traande het maar flink... Dat denk ik nu, maar Tippy heeft haar oogje gewoon open en het traant of ettert niet. Het is gewoon blauwwit en een beetje meer opgebold, that's it. Tippy speelt, rollebolt en lijkt er totaal geen hinder van te ondervinden. Dat is op zich nog een geluk, maar het is wel waarom ik zo langzamerhand denk dat het blijvend is.
Afgelopen week testte ik of ze nog wel iets ziet... Eén oogje hield ik afgedekt en in het aangedane oogje scheen ik een lichtje. Telkens als ik dat deed, kneep ze haar zere oogje dicht. Haalde ik het lampje weg, dan deed ze haar oogje weer open... Je zou zweren dat ze dus in ieder geval licht moet zien. Dan is er weer even hoop, maar als je de volgende ochtend dat lichtblauwe oogje ziet....zonder enige verbetering, dan is die hoop alweer weg.
Om de paar uur zalf ik het oogje. Een precies werkje, want die kleine zit geen moment stil. Het is al een dikke week Tippy, Tippy en nog eens Tippy wat de klok slaat. Ze vindt het prachtig, speelt met m'n vingers, rekt zich eens uit en valt in mijn handen in slaap... Als ik haar bij de anderen zet, wordt ze wakker en jammert: ze wil weer terug in mijn handen. Ach jee, het stumpertje... Ik heb met haar te doen. Ik kan alleen maar volhouden en hopen op een wondertje.