Toen ik terug kwam vertelde hij dat Didi aan de lopende band met kittens was gaan slepen... Ze bracht er steeds 1 of 2 achter de krabpaal om ze daar te voeden. In de werpkist zelf leek ze zich geen raad te weten. Ze ging wat over de kittens heen hangen, maar relaxt liggen was er niet bij. Het zet je aan het denken.
Je moet je inleven in de kat... Waarom wilde ze weg? Wat wilde ze dan precies? In eerste instantie versleepte ik de werpkist naar de plek waar ze elke keer haar kittens bracht. De krabpaal werd gewoon iets naar voren geschoven. Maar nog kwam er geen rust. Nu propte ze de kittens onder de sidetable en zichzelf erbij... Tja, wat dan????
Ik dacht ineens aan bescherming en donker... dus maakte ik de werpkist dicht met het voorpaneel, zodat Didi alleen nog door het uitgezaagde kattenkopje kon kijken. Daar hing zelfs een stukje fleecedeken voor, zodat het een behaaglijk en veilig plekje werd. En zie daar: Didi bleef liggen!
Wat later checkte Edwin of ze er nog lag en hoe. Hè, hè... ze lag keurig gestrekt en liet de kittens allemaal drinken. Een paar uurtjes later ging ik nog eens kijken en gelukkig lag ze er nog steeds. De kittens lagen lekker aan haar tepels. Probleem (hoop ik) opgelost.
Als er nog eens iets is: gewoon denken als een kat ;)