Mijn nachten wakend naast de werpkist zijn geteld... Kleine terroristen zijn het! Aankomende nacht verhuis ik na 5 weken kattenkamer naar mijn eigen bedje.
Sinds gisteren zijn de kleintjes 's nachts niet meer tevreden met een afgesloten werpkist... Je kunt het proberen, maar een handig hupje en ze zijn er uit. Terug zetten heeft geen zin, want ze blijven huppen en zijn weer vrij. Ik weet er sinds vannacht alles van!
Na veel gedoe heb ik Didi de kamer uit gestuurd, die bleef miauwen...wilde gewoon weg, die kamer uit. De kleintjes waren goed gevoed, de kamer lekker op temperatuur, dus wegwezen! Ik ben nog even wakker gebleven, speelde met de kleintjes en gaf ze nog wat melk. Daarna zochten ze allemaal braaf de werpkist op en gingen slapen, dicht tegen elkaar aan. Hè, hè... eindelijk rust. Ook ik ging slapen. Dat ging goed tot ergens heel vroeg in de ochtend. Dinky zat ineens bovenop me. Lekker laten zitten, dacht ik toen....
Tja, ze bleef zitten maar toch kon ik mijn rust wel vergeten. Willy had mijn opgeheven hoofd ontdekt en besloot daar maar eens aan te krabben. Wie weet kwam mensenmamma overeind voor wat lekkers... Ineens was Tippy er ook, ook zij zette haar scherpe nageltjes in mijn wangen. Lulu en Britt beten in mijn vingers, misschien kwam daar melk uit... je weet het maar nooit. Oké, oké.... jullie winnen! Ik zette met m'n slaperige hoofd een bakje Royal Canin Babycat neer en verdeelde de kittenmelk uit het thermosflesje over twee schoteltjes.... Ze gingen eten... Ik dommelde weer in.
Als je denkt dat ik rust kreeg.... NEE. Ineens zat Dinky weer op me, tuurde naar me. De anderen, behalve Willy die aan de wandel was (hoe toepasselijk zijn naam: Willy Walkabout, ha ha), nestelden zich in mijn armen. Uiteindelijk Willy en Dinky er ook maar bij gepakt en zo dommelden we met zijn allen nog een poosje. Met de nadruk op 'een poosje', want ineens werden we opgeschrikt door Robbie Williams die me wakker zong... Alle katjes in actie, weer nageltjes in m'n wang. Opstaan!
Ik eruit, mamma Didi erin. Zij is gaan voeden en ik ben koffie gaan drinken. Eerst even bijkomen... De conclusie na deze nacht: terug naar m'n eigen bed.
Sinds gisteren zijn de kleintjes 's nachts niet meer tevreden met een afgesloten werpkist... Je kunt het proberen, maar een handig hupje en ze zijn er uit. Terug zetten heeft geen zin, want ze blijven huppen en zijn weer vrij. Ik weet er sinds vannacht alles van!
Na veel gedoe heb ik Didi de kamer uit gestuurd, die bleef miauwen...wilde gewoon weg, die kamer uit. De kleintjes waren goed gevoed, de kamer lekker op temperatuur, dus wegwezen! Ik ben nog even wakker gebleven, speelde met de kleintjes en gaf ze nog wat melk. Daarna zochten ze allemaal braaf de werpkist op en gingen slapen, dicht tegen elkaar aan. Hè, hè... eindelijk rust. Ook ik ging slapen. Dat ging goed tot ergens heel vroeg in de ochtend. Dinky zat ineens bovenop me. Lekker laten zitten, dacht ik toen....
Tja, ze bleef zitten maar toch kon ik mijn rust wel vergeten. Willy had mijn opgeheven hoofd ontdekt en besloot daar maar eens aan te krabben. Wie weet kwam mensenmamma overeind voor wat lekkers... Ineens was Tippy er ook, ook zij zette haar scherpe nageltjes in mijn wangen. Lulu en Britt beten in mijn vingers, misschien kwam daar melk uit... je weet het maar nooit. Oké, oké.... jullie winnen! Ik zette met m'n slaperige hoofd een bakje Royal Canin Babycat neer en verdeelde de kittenmelk uit het thermosflesje over twee schoteltjes.... Ze gingen eten... Ik dommelde weer in.
Als je denkt dat ik rust kreeg.... NEE. Ineens zat Dinky weer op me, tuurde naar me. De anderen, behalve Willy die aan de wandel was (hoe toepasselijk zijn naam: Willy Walkabout, ha ha), nestelden zich in mijn armen. Uiteindelijk Willy en Dinky er ook maar bij gepakt en zo dommelden we met zijn allen nog een poosje. Met de nadruk op 'een poosje', want ineens werden we opgeschrikt door Robbie Williams die me wakker zong... Alle katjes in actie, weer nageltjes in m'n wang. Opstaan!
Ik eruit, mamma Didi erin. Zij is gaan voeden en ik ben koffie gaan drinken. Eerst even bijkomen... De conclusie na deze nacht: terug naar m'n eigen bed.
RSS Feed